Ik ben een gepromoveerde acadeem en heb een relatie van 20 jaar achter de rug ( 4 kinderen) en daarna een korte relatie van 3 jaar gehad vervolgens een paar jaar geexpirimenteerd met mijn bi-gevoelens. Heb heerlijk genoten van het mannelijk en vrouwelijk geslacht maar het vrouwelijk geslacht heeft toch wel mijn voorkeur. Heb nu aardig wat dates achter de rug maar de vrouwen met wie ik date zijn aantrekkelijk maar hebben niet eens een LBO diploma op zak. Ik vind wel aardig dat zij mee helpen in het huishouden maar vind storend dat ze een rugzak hebben of ze zijn gebonden, hebben kleine kinderen thuis rondlopen waar ik geen behoefte aan heb of ze hebben ook de nodige problemen. Kom ik thuis wil ik een beetje op niveau over mijn werk praten zitten ze mij aan te staren of 10x na te denken wat ik bedoel. Ach je kan ook niet verwachten dat iemand met een iq beneden de 71 een wetenschappelijk vraagstuk kan oplossen.

Als hoge pief kan ik er niet zo goed meer tegen om de problemen waar ik tegen loop te moeten verstoppen. Ik voelde mij doodmoe en heel eenzaam in deze relaties.

Ik vraag mij dan ook vaker af:
Waarom val ik steeds op de verkeerde type vrouwen?
Waarom lukt het maar niet een vrouw op mijn niveau te vinden met wie ik heerlijke gesprekken op niveau kan voeren.
Ben geen voorstander van internet daten maar ik ga overwegen een profiel aan te maken op Parship in de hoop op een goede match.