Leven is mooi, maar je leven delen met iemand waar je intens van houdt maaktt het leven nog mooier.

Althans ik dacht dat het van zelfsprekend was tot dat ik als een blok viel op ”mijn grote liefde”. Het voelde vertrouwd, een gevoel waarvan ik niet wist wat mij over kwam. Het was spannend en dood eng te gelijk. Ik voel nog steeds mijn klotsende okels en de trillingen van mijn bonsend hart. Dit was mij gedurende mijn leven voor de 2e keer overkomen alleen was dit een tandje heftiger. Achteraf denk ik wat stond ik verschikkelijk voor schut en wat ben ik toch een oen geweest met mijn abonormale acties. Tja, dat heb je als iemand alles uit je trekt, dan lijk je wel een dolle gek.

Uit eindelijk bleek het een rivaal. En nota bene had hij zijn vrouw. Heb besloten mij er in te berusten, ik heb mooie herinneringen aan overgehouden en bovenal heel veel geleerd.
Ik laat het hierbij en leg mijn pen neer, geen app, geen brief, geen telefoon die meer rinkelt. Geniet van de rust.
Het doet wel zeer maar dat gaat gelukkig wel over.

Omdat ik weet wie ik ben en weet wat ik wil, zei ik hem gedag en sloot hem als herinnering 4ever in mijn hart.
Verliefdheid is inderdaad net als pretsofjes in je hersennen die ooit een keer wel overgaan.

Misschien tot weerziens in die andere wereld.

Daag Bachus