Ik had relaties met vrouwen omdat het nu eenmaal zo hoort bij een man, zo ben ik opgevoed. Maar ik viel op mannen en dacht homoseksueel te zijn.

Totdat rond mijn 40e de drang om vrouwenkleren te dragen naar buiten kwam. Dat heb ik al die jaren kunnen onderdrukken maar opeens kon ik dat niet meer, ik moest er aan toegeven om gelukkig te zijn.

Mijn vriend, met wie ik al geruime tijd samen, ben denkt dat ik travestiet ben. Hij vindt het prima dat ik soms een tijdje als vrouw leef. Hij weet dat ik zo gelukkig ben en kan dat accepteren zolang het gereedschap maar blijft hangen, die mannelijke eigenschappen zijn voor hem belangrijk in onze relatie.

In mijn hart ben ik een dame van middelbare leeftijd, ik heb ook veel vrouwelijke trekken rond mijn gezicht en in mijn gedrag. Met een pruik en make up zie je nauwelijks dat ik een man ben. Bij de supermarkt mocht ik laatst voor van wat jongeren, “u mag wel eerst mevrouw”, ik voelde me toen heerlijk.

Als ik mezelf bekijk in de spiegel zie ik een vrouw die niet is zoals ze moet zijn. Langzaam vallen alle stukjes op zijn plaats, ik moet verder, desnoods zonder jou.