Ik ben al bijna 10 jaar samen met mijn eerste vriend. Hij is echt een fantastische man. Hij is lief voor me, hij luistert naar me, hij geeft me het gevoel dat ik belangrijk voor hem ben. We kunnen samen lachen, we knuffelen vaak en de communicatie is goed. We vullen elkaar aan en zijn helemaal op elkaar ingespeeld. Soms voel ik me daarom de gelukkigste vrouw op aarde, en zie ik er naar uit om samen met hem oud te worden.
Maar helaas is dat niet altijd het geval. Ik merk dat ik erg gevoelig ben voor aandacht van andere mannen. In mijn leven ben ik twee keer iemand tegen gekomen waarvoor ik heb overwogen de relatie te verbreken. Ik heb echter nooit de moed gehad om zekerheid van een liefdevolle relatie in te ruilen voor de onzekerheid van een nieuw leven beginnen.
Momenteel vreet dat gevoel echt aan mij. Ik hou echt heel veel van mijn man, maar ik ben soms zo bang dat ik me te vroeg heb vastgelegd. Onze relatie is nooit erg gepassioneerd geweest. De fysieke aantrekkingskracht die ik soms voor andere mannen voel heb ik bij mijn man nooit gehad. Ik blijf me maar afvragen of ik gelukkiger zou zijn met iemand waarmee is die passie wel voel. Maar ik weet ook dat in de meeste relaties die passie onvermijdelijk verdwijnt, en ik ben bang dat ik uiteindelijk ongelukkig eindig met een man die minder goed bij me past.