Met ondertussen 31 verjaardagstaarten achter de kiezen, stel ik mezelf steeds meer de vraag wat de essentie van het leven is. Deze reflectie is duidelijk sterker toegenomen na een hele hoop negatieve ervaringen te hebben meegemaakt. Ervaringen die mijn leven hebben getekend en dus ongetwijfeld de in mijn karakter reeds verwoven negatieve eigenschappen hebben aangewakkerd en me ook hebben geleid tot enkele onweerlegbare conclusies betreffende de mens en relaties.

Ik denk dat ik gerust kan stellen dat ik ‘de mens’ steeds meer haat, dus ook mezelf. Ik walg van het idee dat we voedsel in onze mond moeten steken om te overleven. De slokdarmbewegingen die het voedsel verder in ons lichaam brengt…Ik walg van de huidige websites als facebook, twitter edm waar aandachtshoeren weelderig tieren en mensen met het IQ van een pindanoot elkaars ‘vrienden’ zijn. Ik walg van de gemeenschapsdaad. Ik haat het openingszinnetje ‘het is goed weer he?’ Nee, zwijg gewoon tegen mij als je niets zinnigs te vertellen hebt. Op de tram is het ook al kiezen wie ik eerst met zijn bakkes tegen het raam zal plakken, de irritante, erg drukke kinderen of de jeugd die hun broek tot onder hun gat draagt en enkel nog de franse ‘r’ kan uitspreken.

Kan een mens leven zonder liefde? Kan ik verder leven zonder liefde? Ik zou het wel willen mocht het kunnen. Ik heb heel soms wel het gevoel dat het fijn zou zijn iemand aan mijn zijde te hebben, maar eigenlijk als ik er beter over nadenk toch maar niet, ben liever alleen. Alle relaties eindigen na x-aantal jaar toch altijd in het slob met lekker veel pijn erbij.

En dit dan voor de mensen die Freud willen spelen:

Ja, ik heb een gezonde jeugd gehad, met welopvoedende ouders.
Ja, ik heb een Hogeschoolopleiding gehad.
Ja, ik heb een goede relatie van meer dan 12 jaar achter de rug.
Ja, ik heb veel familie en vrienden die mij omringen.
Nee, ik heb geen problematiek betreffende drugs, geld, drank of jeugdtrauma’s