Een mensenleven begint zo onschuldig mooi en teer, een leegrugzakje dat steeds wordt gevuld. Om het voor je zelf dragelijk te maken gooi je onderweg naar je eindbestemming de zware en nodig bakstenen weg om je verlicht te voelen.
Het weggooien gaat helaas gepaard met strijd. Inmiddels heb ik ervaren dat deze strijd behoorlijk beangstigend kan zijn, heel veel stress met zich mee brengt.

Zovraag ik mij nu ook af ”Ben ik gek?”. Mijn antwoord daarop is ”nee”. De reden waarom ik dat denk is dat ik weet dat ik mijn in een diepegat bevind en eruit probeer te klimmen.
De gekste dingen maak ik mee qua karakter ben ik introvert en redelijk sociaal. Vele beschouwen mij als raar. Als of ik iets gek heb dat ik vele mensen van mij afstoot. Ik vind van mij zelf dat ik goede ideeen heb maar als ik ze moet uitspreken dan raak ik behoorlijk van streek als of het mij te veel word in mijn hoofd en rare dingen ga zeggen of verkrampt raak. Maar als ik soms wat zeg ben ik vaak ook keihard en doe ik mensen soms pijn. Velen komen erop terug en heel vaak had ik het toch niet mis. Velen vinden mij ingewikkeld en begrijpen mij niet. Hierdoor is de band met velen verbroken of verwaterd desondanks voel ik mij niet eenzaam maar ik heb wel moeite om mensen snel te vertrouwen of toe te laten tot mijn veilige zone. In die omgeving voel ik mij veilig en als ik je toelaat dan heb ik je grondig gescreend en omarm ik je met beide handen. Je bent voor mij echt. Soms voel ik mij in de war maar als ik op mij intuitie vertrouw klopt veel als een bus. Soms kan ik naar iemand kijken, een zin lezen, een kort gesprek met je voeren en de hele senario schetsen hoe en wat. Een soort van inleven of inzoomen in de mens. Als voorbeeld: iemand neemt vaker contact met je op dan voorheen. Ik zie dan gauw in dat die wat van mij wilt en waarvoor precies diegene mij benaderd. Soms zie ik ook verbanden. Even later komt dat uit maar doordat ik deze informatie weet blokkeer ik en voel ik mij soms gek. Die impulsen zijn mij soms te veel en dan sluit ik mij af van de buitenwereld en vind dan mijn troost in rust en weinig impulsen.

Het mooiste van deze pad die ik bewandel is dat ik het aanschouw als een prachtig geschenk of aanvulling is op mijn leven. De onthulling met je zelf leert kennen. Wie zich op deze pad bekeerd omhelst je zelf met al je min- en sterkte punten. Want dat is wie je bent Of ben ik toch pscychotisch, paranoide etc? Voel mij vaak net een lam.me.tje.