Mijn verbazing was groot, je mailde me na 10 maanden. Zo maar vanuit het niets, alsof er ook niets aan de hand was.
Jij mailde me, jij die mij rechtstreeks in mijn hart heeft gestoken, jij die mij liet zitten op het diepste punt van mijn leven, jij die uit onzekerheid en wantrouwen alles kapot maakte. Jij die mij gevoelsmatig buiten sloot. Ik mocht er niet voor je zijn, dat kon niet bestond niet, niemand was zo lief, ik moest wel een vergissing zijn…maar nee je hebt ongelijk gehad, alles meende ik tot in het diepst van mij ziel, god wat deed dat pijn..
Ja jij…die prachtige verschijning, uiterlijke schoonheid van buiten, jij die je ware ik nog niet hebt laten zien..Ja jij betoverende verschijning..
Nu deed je het weer, je zocht contact, niemand weet waarom, je wist het zelf ook niet, je negeerde net als anders mij weer toen het je uitkwam. Het is genoeg..ik sluit de periode met jou en alles daar omheen af…Ondanks alles wens ik je het aller beste en ik hoop uit de grond van mijn hart dat je de keuzes maakt die goed voor jou zullen zijn..

Vaarwel…

(mannen hebben ook gevoel 🙂 )