Ik ben er klaar mee, de depressies van mijn vrouw hebben jaren mijn/ons leven beheerst maar ik kan er niet meer tegen.
Jaren lang kleine korte pieken en verder enkel maar diepe dalen, diverse opnames, therapie enz En niets lijkt maar aan te slaan. Ik sta al jaren soort van aan de zijlijn toe te kijken. Ze heeft door de depressies ook totaal geen interesse meer in mij, en ze leeft in haar eigen wereldje. Jaren heb ik gedacht, geduld hebben het komt wel goed, geef het de tijd, mede omdat we kinderen hebben. Talloze gesprekken samen gehad maar helaas zonder effect.
Via een forum ben ik met lotgenoten in contact gekomen, en met een vrouw in het bijzonder, van oppervlakkig contact tot steeds wat persoonlijker, jullie raden het waarschijnlijk al, van het een is het ander gekomen en we hebben aantal keren het bed gedeeld. Dit was voor mij zo’n opener dat ik zeker wist dat ik de knoop door moest gaan hakken om mijn huwelijk naar 12 jaar te laten stranden. En nee ik ga niets met deze andere vrouw beginnen, we vullen op het moment enkel elkaars behoefte aan, gesprekken en soms sex. Mijn vrouw heb ik verteld dat is wil scheiden, ze toonde eigenlijk weinig tot geen emotie en lijkt het allemaal wel prima te vinden. Van mijn uitstapjes met de andere dame heb ik maar niets verteld, klinkt beetje goedkoop maar waarom zou ik dat moeten zeggen?