Gisteren was het prachtig weer. Stapte op m’n fiets om heerlijk een eindje te gaan fietsen. Oh wat valt er toch veel te beleven en wat is de natuur en de omgeving toch mooi, de infrastructuur, de duinen vele historische en moderne panden.
Eentje viel mij op de hernieuwde Kesslerstichting. Terwijl ik het gebouw bewonderde, voelde ik een traan. De confrontatie met mijn verleden een traan voor vreugde en verdriet. Vreugde omdat ik dankbaar was dat deze stichting mij destijds voor 5 gulden per nacht een slaapplek voor een paar dagen heeft aangeboden. Verdriet omdat ik terug moest denken aan die beveiliger die de slaaphal van de vrouwen ( voornamelijk verslaafde vrouwen)midden in de nacht binnenliep en steeds aan mijn bed kwam en mijn probeerde te versieren. Dit terwijl ik na een lange dag werken van bijna 12 uur probeerde bij te komen van de ellendige relatie met heel veel huislijkgeweld tot rust te komen. Als ik mij daar niet onveilig had gevoel, zou ik wellicht niet naar de vertrouwde ”thuis” omgeving zijn teruggekeerd. Wat voor wending had mijn leven genomen? Desondanks ben ik deze stichting dankbaar voor hun goede daad. Het voelt voor mij goed om dit stukje van mij leven van mij af te schrijven en om te reflecteren en te realiseren hoe sterk ik ben als mens.