Toen ik mijn man leerde kennen, was hij een aantal jaar daarvoor gescheiden van zijn grote liefde. Zij was er met een ander vandoor gegaan. Hij bleef berooid achter en vestigde zich in een dure ruimte in Amsterdam.
Ik ben zo opgevoed dat een man niet steeds alles hoeft te betalen. Wanneer je uit eten gaat, kun jij ook betalen. Ga je naar de film en hij betaalt de kaartjes, biedt hem dan een drankje aan. Je moet niet alleen feministinch zijn wanneer er wat te halen valt, maar ook wanneer er wat te bieden is.
Ik heb hiervoor altijd relaties gehad met redelijk rijke mannen en die vonden het erg verfrissend dat een vrouw ook gewoon meebetaalde. Soms schaamden zij zich er wel voor wanneer we in een duur restaurant waren en ik de rekening pakte, maar ik vond dat ze daar maar niet zo moeilijk over moesten doen. Bovendien kreeg ik zulke dure cadeaus, daar kon ik met mijn docentensalaris echt niet aan tippen dus om nu te zeggen dat het helemaal gelijk opging…
Met mijn huidige man ging het anders. Bijvoorbeeld: op moederdag werd ik uitgenodigd bij zijn familie, maar ik had zoiets van …nee, op moederdag ben ik bij mijn eigen moeder. Maar ik stuurde zijn moeder en zijn zus wel twee grote bossen bloemen. Zijn moeder en zus belde helemaal blij om te bedanken. Mijn man reed nog even naar ons huis en kwam op moederdag aan met…niets. Mijn moeder kreeg een hand. Ik schaamde me dood, zeker omdat mijn moeder mij had geholpen bloemen voor zijn moeder en zus uit te zoeken.
Gingen we uit eten of naar de film? Of ik betaalde alles of een deel.
Toen we gingen trouwen, had ik flink gespaard. Hij dus niet, zo bleek later en dus kwam dat ook op mijn rekening. Mijn huwelijksreis moest ik ook zelf betalen.
Toen kochten we een huis, had hij ook niet voor gespaard, kon ik ook de helft gaan betalen terwijl we aanvankelijk hadden afgesproken dat we ieder de helft zouden doen. Vervolgens zag hij nog een groter huis dat hij wilde hebben. Ik vond het ook een mooi huis en dus kochten we het. Later bleek dat we voor de overdracht 10.000 moesten overmaken. We kregen het later wel terug, maar ik kon het opnemen en hij niet…
Ik heb er heel erg op moeten aandringen zodat hij het zou terugstorten en dat heeft hij gedaan.

Aanvankelijk lieten we het belastinggeld apart overmaken. Ik ben echt een spaarder, hij komt uit een rijkeluis familie, alleen wel eentje die hem geen toelage gaf. Vervolgens voerde hij stiekem een wijziging door waardoor ons geld op zijn rekening kwam. Ik ben niet zo goed in die dingen dus toen hij zei dat het belastingsstelsel was veranderd en hij als hoofdverdiener alles gestort kreeg omdat de hypotheek ook van zijn rekening ging( ik betaalde andere zaken) geloofde ik dat.
Later bleek dat hij gewoon dat hij vijf jaar lang op grote voet heeft geleefd van mijn belastingteruggave Toen ik de papieren zag, begon hij te stotteren en kon hij me niet uitleggen wat hij vijf jaar met al dat geld had gedaan.
Wat moet je met zo iemand? Kan ik eisen dat ik nu de komende vijf jaar het belastinggeld op mijn rekening gestort krijg?