Ik maak er geen geheim van dat dik zijn vreselijk is.Ben zelf 4 kledingmaten gegroeid, en dat door een te snel werkende schildklier…maar ja, de buitenwereld denkt altijd dat je teveel eet…- zucht- Elke dag is een gevecht tegen vooroordelen, tegen de eenzaamheid (vriendschappen? Niet voor mij, ik ben immers te lelijk)…Altijd kom je wel ergens waar je nauwelijks in stoelen past…de haat in anderen hun ogen, ik heb ermee leren leven.In mijn hoofd heb ik wel vriendinnen en ga ik leuk samen uit, draag ik leuke kleren en hoor ik er ook bij…de werkelijkheid is anders.Als ik aanschuif bij andere moeders in de speeltuin (die vaak overigens niet veel dunner als ik zijn, maar ja) loopt men weg of worden gesprekken afgebroken.Ik doe dan het liefst of ik onzichtbaar ben…zo vreselijk is het.Ja ik hoef mijn haar niet te verven, zoals zij en ga ook niet geplamuurd door het leven om er maar bij te willen horen…en inmiddels heb ik suiker geheel afgezworen en ga ik sinds juli 3x per week gezellig in mijn eentje naar de fitness…maar diep in mijn hart had ik mijn leven heel anders voorgesteld.Sinds ik moeder ben, ben ik nog nooit zo eenzaam geweest, er lijkt wel een dikke muur tussen mij en anderen te staan…en meer als beleefde standaardgesprekjes zit er vaak niet in.Balen.