Hoi,

De laatste dagen zit ik behoorlijk met mezelf in de knoop. Ik heb een paar nachten slecht geslapen en dat betekent dat ik moe ben. En d t betekent dat negativiteit de overhand krijgt. Het is niet dat ik niks mankeer als ik fit ben, alleen speelt het dan niet zo op.

De trigger is dat ik een goede vriendin twee jaar geleden heb geholpen tijdens haar scheiding. Ik heb met haar gepraat, ge-appt, haar moed ingesproken, bevestigd dat ze er wel toe doet, naar psychologen geweest en zo. En natuurlijk ben ik verliefd op haar geworden. Ik word altijd verliefd op aangeschoten hertjes. Ik heb haar mijn liefde verklaard. Zij houdt van me, maar niet ‘op die manier’. Daarna heb ik het contact laten verwateren. Het contact ook via Facebook verbroken. Maar ze is ook nog eens een collega, dus heel af en toe kom ik haar tegen in de gang.

Nu, twee jaar later, dacht ik dat ik over haar heen was. Niet dus. Ik heb haar twee weken geleden een mailtje gestuurd om haar te feliciteren. Ik heb in die mail gezegd dat ik haar en haar kinderen mis. Ik kreeg als antwoord dat ze ook aan mij gedacht had de laatste tijd en dat ze onze vriendschap mist. Ik wist dat ze een vriend heeft, maar ik denk dat ik onbewust hoopte dat dat weer uit was of zo. Vanmiddag zag ik foto’s van haar op Facebook, samen met haar vriend. Dat kwam hard binnen. Veel harder dan ik verwacht had.

Dat was alleen maar de trigger deze keer.

Ik heb de laatste jaren wat psychologen en psychiaters versleten. Eerst is dysthymie vastgesteld, vijf jaar geleden. Vorig jaar werd dat ADD. Mijn zelfbeeld is waardeloos, en ik heb het gevoel dat mijn hele leven liefdeloos is. Ik woon samen, maar ik voel niks meer, ik vraag me af of ik in de goede relatie zit. Ik weet het antwoord al. Dat is Nee. Het lukt me alleen niet om die relatie te beeindigen. Hoe stom is dat?

Het lukt me maar niet om de juiste partner aan te trekken. Waarom lukt mij dat niet. Ik weet het niet. Altijd die gewonde hertjes waar ik op val. Mag ik een keer gewoon een leuke, sterke dame? Eentje die mij niet nodig heeft om haar te helpen met wat dan ook, maar gewoon omdat ze we elkaar leuk vinden? Vraag ik zo veel?

’s Avonds was ik mijn gezicht voordat ik naar bed ga. Dat doe ik omdat ik aan een cpap machine lig tegen de slaapapneus. Ik sta aan die wasbak en tanden poetsen komt er vaak niet van. Ik sta er gewoon en het kost twee minuten. Vind ik mezelf dan zo weinig waard? Gevolg: ontstoken tandvlees en dat foeter ik op mezelf omdat ik te lam ben om mijn tanden te poetsen.

Ik modder maar wat aan. Ik heb een baan die me bijna al mijn energie kost. Ik zou graag een freelance fotograaf zijn, maar zelfs n shoot plannen komt niet uit mijn handen. Terwijl het niet veel voorstelt. Regel een locatie en een model en klaar is kees. Komt er niet van.

Ik leef niet. Ik OVERleef. Iedere dag maar weer dat fucking rondje lopen, eten, lam op de bank hangen, naar bed en de andere dag all over again. Christel, dat is die dame van daarnet, heeft me een hsp genoemd. Ik heb opgezocht wat dat is en ik denk dat ze een punt heeft. Voor mezelf vind ik dat niet erg, ik kan daar mee overweg. Maar niemand weet het. Ik heb het niemand verteld. Stel je voor! Een gevoelige man! Met ADD! Hahaha! Zo denk ik dat ik beoordeeld zal worden als ze weten dat ik gevoeliger ben dan de gemiddelde bouwvakker. Thuis was het vroeger: stel je niet aan, laat dat niet vallen, laat mij dat maar doen. Goed voor je zelfbeeld!

Ik heb in deze mail de K- en F-woorden vermeden omdat ik denk dat jij als lezer daar aanstoot aan kunt nemen. Maar wat heb ik ze vaak in mijn gedachten gehad tijdens het schrijven. Ja, ik zie wat er gebeurt. Ik pas me aan aan jou, terwijl ik je niet ken en je waarschijnlijk best wat van die schuttingwoorden kunt verwerken. Story of my life.

Ik heb er tabak van. Ik heb er geen zin meer in.