Nee ik vraag niet om medelijden. Ik heb zelf de keuze gemaakt om, na jaren van emotionele/fysieke tekorten in mijn relatie n stap te zetten die ik onmogelijk achtte. Ja ik ben boos op mezelf dat ik niet moediger ben en “gewoon” ga scheiden. Drie hoog achter met mn kinderen ga wonen….heen en weer gesleep tussen pa en ma….etc etc. Heel laf van mij dat ik dat niet doe, maar ik hoop nog steeds op n verbetering thuis….

Eerst 100 alarmbellen laten rinkelen bij mijn man die leeft voor zijn werk ( nee we zijn niet heel rijk en nee ik teer niet op zijn zakken) en uiteindelijk wanhopig mezelf gestort op mn gezin..werk…hobbys…hulp aan anderen….etc

Totdat ik opnieuw contact kreeg met n hele fijne oudcollega. Destijds was er al n klik, maar niet meer dan dat…bleek tijdens n gesprek via mail. Een deel van onze levens hebben we dus ook samen beleefd als collega. Dat voelt heel vertrouwd. Hij is n stuk ouder dan ik en inmiddels jaren gescheiden.

Maandenlang hebben we gepraat. Heel soms afgesproken. Koffie gedronken. Fysiek is het niet mijn type, maar het is n geweldige vent… en ik vind mezelf ook geen topmodel. Uiteindelijk kwam het tot kussen en ook meer. Ik vind t zwaar klote om te zeggen, maar hij laat me voelen dat ik leef…er toe doe… Hij heeft alle ingredi nten… maar….hij is niet de papa van mijn zonen. Ik voel n morele plicht toe om dat eerst nog n kans te geven.

Dat gevoel van ertoe doen is geweldig op zich, maar legt meteen de vinger op de zere plek. Dat zou ik zo graag weer voelen met mijn eigen man. Hij weet hoe ik erover denk en wat ik mis. Hij kan/doet er alleen niks mee. Ik houd al 20 jr ons schip drijvend. Vraag me af hoe lang ik dat nog volhoud. Ik heb ook hulp gezocht nu.

Ja wat ik doe…is fout…dat weet ik. Alleen is dat momenteel mijn overlevingsmechanisme om thuis overeind te blijven en t gezinsschip draaiend te houden. Nee, ik sta allesbehalve bekend als egoistisch.
Dat is volgens mijn psych juist t probleem…waardoor alles is gaan stapel3n.

Hopelijk komen we eruit en hoef ik niemand te kwetsen.