Ik ben 19 jaar oud en 2 jaar single en heb daarvoor ook maar ongeveer 3 maanden iets met een jongen gehad maar dat stelde opzich ook niet weer zo heel veel voor. Dat ik zo lang geen vriend had kwam voornamelijk door onzekerheid. Sinds ik op mezelf woon heb ik zo veel meer zelfvertrouwen gekregen en nieuwe vrienden gemaakt. Ik denk dat ik het nu wel zou kunnen alleen is het probleem dat ik er zeker van ben dat ik volgend jaar naar Londen wil om daar te studeren. Iets met iemand beginnen lijkt me ook weer erg moeilijk als je allebei weet dat ik uiteindelijk toch wel vertrek.. Maar het vooruitzicht dat ik vrijwel met zekerheid kan zeggen dat die 2 jaar 3 jaar worden maakt me eigenlijk wel erg mismoedig. Ook al zou ik het nu durven ik kan het gewoon niet toelaten en het voel zo tegenstrijdig want ik heb ook het gevoel dat ik kansen laat liggen. Ik weet niet wat ik met dit gevoel aan moet want het is toch echt mijn eigen keuze om weg te gaan.

Ik denk eigenlijk ook niet dat iemand hier een oplossing heeft maar ik moet het toch even kwijt.