Ik ben getrouwd, bijna 40 en heb 2 kinderen. Goed opgeleid en dergelijke. Je zou zeggen, nakuna matata… Dus niet, ik merk dat ik heel ambivalent ben over wat ik wil met mijn huwelijk, mijn relatie. Wil ik deze relatie wel en zo ja, wat wil ik dan? Het is natuurlijk makkelijk; het is veiligheid, geborgenheid en vriendschap. Van hem uit is er meer, van mijn kant gezien, voel ik liefde voor hem als voor een vriend, en zie hem als een goed en integer mens. Hierbij komt dat er ook een man is in mijn leven waar ik wel echt de kriebels bij krijg. Een ex- vriendje die ik al bijna 20 jaar ken en die ik nog weleens ontmoet en vooral regelmatig mee sms. Ik krijg alleen al kriebels in mijn buik als ik een sms’je ontvang. Voor de goede orde, ik zie mijzelf niet mijn huwelijk opgeven en met hem verder gaan. Dat is niet aan de orde. Wat wel aan de orde is, is: hoe ga ik met mijn gevoelens om? Als ik het over de andere man heb, dan ontsteekt mijn man in woede en dreigt met echtscheiding als ik alleen maar sms- contact heb. Dus iets vertellen over mijn gevoelens heeft ook geen nut… Ik wil mijn kinderen geen tekort doen, dat is een belangrijke reden en ik kan me al voorstellen dat mensen zeggen dat je je kinderen niet gelukkig maakt, als je dat zelf niet echt bent, maar ja, ik wil toch echt het beste voor mijn kinderen, maar ja.. ik wil ook eerlijkheid en dat kan ik nu niet zijn. Hoe zou ik hiermee om kunnen gaan?