ik snap van mezelf niet,waarom ik me toch zo tot je aangetrokken voel.als ik je al eens te pakken krijg aan de telefoon,praat je als een robot.geen enkele emotie klinkt door in je stem.het lijkt net of ik luister naar een bandje ,dat je keer op keer af kunt spelen.want jij zegt zo vaak hetzelfde.saai saai saai. ik merk dat ik hierdoor dichtklap.maar als ik je dan weer een keer zie,slaat mijn hart over en als ik niet oppas,verdrink ik in jouw mooie donkere ogen.soms lijk ik me te verliezen in jou.want gevoel en passie is er dan wel.alleen niet aan de foon.