Ik ben een alleenstaande moeder van begin 40. Ik heb mijn kind,mijn werk en mijn sociale leven. Echt megadruk. Maar harstikke leuk.
Ik heb serieuze relaties achter de rug en ben zeer teleurgesteld. Zo teleurgesteld dat ik geen relatie meer wil. Nooit meer.Mijn familie en vrienden willen graag dat ik iemand vind,zodat ik niet meer alleen ben. En ik zeg altijd dat het prima is zo. Dat ik niet op zoek ben. Maar eigenlijk van binnen wil ik ook niet alleen zijn. Ik voel me soms zo vreselijk eenzaam. Ik vraag me af of er ooit nog een leuke man in mijn leven komt,die bij me past en waar ik ook nog eens leuk oud mee kan worden.
Ik weet dat het belangrijkste mijn kind is. Mijn kind is ook mijn leven. Maar jeetje,heel soms zijn er van die momenten,dat mijn ziel huilt. Zo eenzaam.
Zo dat is eruit. Pfff.
Niemand die me kent,zou dat ooit denken. Ze vinden me altijd sterk. Omdat ik zeg en doe alsof ik niemand nodig heb. Maar ondertussen… Die momenten die soms voorbij komen. Wauw. Dan kom ik mezelf wel tegen.