Ik wist niet precies onder welke categorie ik dit moest plaatsen.

Ik vind mijzelf zo emotieloos, het lijkt alsof ik te weinig gevoel heb, ik lijk wel een robot. Dit heb ik vooral bij mensen die mij beter leren kennen.�Hierdoor bouw ik een muur om�mij heen�en laat daarin niemand toe. Zelfs�mijn eigen vriendin�en mijn ouders niet.��Hierdoor vind ik mijn leven te weinig diepgang hebben.�

Daarentegen als ik iemand net leer kennen, ben ik heel uitbundig en vrolijk, het is dan misschien die nieuwigheid en de spanning die er omheen hangt.

Ik weet dat dit niet�langer door kan gaan, ik moet hierin veranderen. Ik ben een binnenvetter en ik weet dat ik�gewoon meer moet praten met mijn naaste omgeving.

Voor de omgeving heb ik geen saai leven, we doen veel leuke dingen, gaan op verre vakanties, maar toch mis ik die diepgang en is het voor mij wel saai.

Ik moet wel zeggen dat ik op een punt in mijn leven sta van wat wil ik nou precies? Doorgaan of het roer omgooien? Hier zit ik ook erg mee. Mijn vriendin wil een huis kopen, maar ik weet het niet zeker. Ik zou graag ander werk willen, een andere richting op, maar ik wil mijn vriendin niet teleurstellen, want zij ziet het helemaal zitten.

Ik kan wel doorgaan met mijn werk, een leuk huisje kopen, een gezin stichten, maar dan zou ik het meer voor mijn vriendin doen en mezelf wegcijferen. Mijn vriendin is niet iemand die ik zomaar weg zou doen. Iedereen is zogezegd gek op haar en zou zo mijn plaats willen innemen. �Zij zal echt een goede moeder worden. Mijn omgeving zou mij voor gek verklaren als het uit zou gaan, mocht ik het roer om gaan gooien.

Ik denk dat mijn gedrag ook hiermee te maken heeft. Ik heb denk ik verkeerde keuzes gemaakt, waardoor ik niet lekker in mijn vel zit. Het feit dat ik tegen niemand durf te zeggen wat erin mij omgaat, is dat ik bang ben voor de gevolgen en onzekerheden die gaan komen.

Heb ik gelijk of zou mijn probleem nog dieper liggen?

Groeten Wouter

�