Emoties.
Fuck emoties.
Ik vind het maar lastig.
Ik blijf maar twijfelen.
Houd ik nog steeds van haar? Van Meid?
Ik durf al bijna niet toe te geven aan het idee.
Ik durf het bijna niet om haar naam te noemen.
Waarom blijf ik er zo aan vasthouden?
Ik denk niet dat ik nog houd van de Meid van nu.
Ik denk dat ik nog steeds houd van de Meid van toen.
Dat heb ik al eerder tegen mezelf gezegd.
En ik blijf ook wel bij dit standpunt.
Ik houd niet van Meid van nu omdat ze is veranderd.
En dat geldt ook voor mij.
We zijn niet meer dezelfde personen als dat we een jaar of 5 geleden waren.
Maar toch…
We zijn verder ontwikkeld.
Als we het ”ik” van 5 jaar geleden zien als de basis.
Dan is dat nu meer ontwikkeld en is er meer bijgekomen.
Maar de basis die is nog steeds aanwezig.
En dat is misschien waarom ik nog de behoefte heb naar Meid.
De Meid van nu.
Niet omdat ik ook van haar houd.
Maar omdat ik toch weer in aanraking wil komen met de Meid van toen.
Omdat ik denk dat die nog steeds in haar zit.
En omdat ik die nog steeds mis.
Dus blijf ik maar aan haar denken.
Ik weet ook niet of ik ooit van een ander kan houden.
Ik hoop het wel.
Ik geloof van wel.
Ik ben al een tijdje verliefd geweest op een ander meisje.
Maar verliefdheid is een korte fase en is geen houden van.
Maar het was een goed begin.
Hopelijk vindt ik ooit nog iemand.
Maar voor nu…
Voor nu heb ik niemand.
Dus blijf ik terug denken.
Vooruit kijken wil niet lukken.
Dus blijf ik terug denken aan wat ik had.
En wat ik had was Meid.
Wat ik had was mijn oneindige liefde voor Meid.
En hoe be indig je wat oneindig is?
Hoe onderdruk je een verlangen als je het eigenlijk niet wilt onderdrukken.
Een strijd tussen bewust en onderbewust.
Tussen rationeel en irrationeel.
Tussen realisme en fantasie.
Tussen zekerheid en valse hoop.
Wat wil ik en wat kan ik?