Heey iedereen,

Ik word op dit moment gek van mezelf. Met de oorzaak: mijn ex.
Normaal krop ik alles op, zwijg ik, en ga ik gewoon verder. Maar dit verhaal speelt al 10 jaar (ikzelf ben ondertussen 21).

Ik denk dat iedereen dat wel kent, op 11-12 jarige leeftijd je eerste vriendje/vriendinnetje. Handjes vasthouden, kusje op de wang, …
Ook ik had dit op deze leeftijd. Dit duurde 1,5 jaar, tot wij naar de andere kant van het land verhuisde. Ik was ondertussen 12, hij (laat ik hem even A noemen) 13 en ons contact verminderde. Ookal heb ik hem nooit vergeten (en A mij ook niet) hielden we toch onze afstand, en contact was volledig verdwenen

Dit tot ik 14 was. We gingen van thuis uit op famillie bezoek, bij hem in de buurt, terwijl mijn ouders bij mijn oma waren had ik met een paar oude klasgenoten, en dus ook hem afgesproken. En deze “chemie” die we als 11-12 jarige hadden was er nog steeds. Heb toen ook mijn eerte kus gehad. Hebben hier toen ook over gepraat en besloten het toch een kans te geven. Dit heeft een half jaar geduurd, maar was afstandsgewijs gewoon niet te doen. En zo is het contact weer uitgedoofd geraakt.

Om mezelf te beschermen tegen deze zeer (want ja, vergeten kon ik A toch niet) had ik besloten om volledig opnieuw te beginnen waar ik woonde. De eerste periode heb ik nergens meer zo een gevoel gehad. Toen ik 16 was en op stap ging wel meerdere flirts gehad, maar niks serieus. Tot ik M leerde kennen toen ik 18 was.

Toen ik 1,5 jaar een relatie had met M nam A ineens weer contact met mij op via FB Ik zat echter in een gelukkige relatie (of dat hield ik mezelf ten minste voor) en ik hield dan ook het contact wat af. Zeker nadat A toegaf dat hij al meerdere relatie’s had gehad, maar mij nog steeds niet kon vergeten.

A en ik hebben ongeveer een jaar lang redelijk veel en vaak met elkaar zitten sms’n. M was hiervan op de hoogte, en vertrouwde mij wel, maar A niet. Na meerdere ruzie’s heb ik uiteindelijk een punt achter mijn relatie met M gezet en toen ook het contact volledig met A verbroken. (Ik was ondertussen 20)

Dit was ongeveer een half jaar goed gegaan. Tot ik een BBQ gaf voor het behalen van mijn vrachtwagenrijbewijs en verjaardag.Wie kwam ineens de hof op: A met zijn nieuwe vriendin. En dit terwijl ik totaal niks had laten weten. Mijn ouders hadden hem uitgenodigd omdat ze wisten dat hij ook net zijn vrachtwagenrijbewijs behaald had, en we super met elkaar over weg kunnen;

Op de BBQ heb ik A zoveel mogelijk proberen te negeren. Tot zijn vriendin naar huis ging en hij mij appart pakte om toch eens te praten. Vooral omdat hij het jammer vond dat we ook niet meer als vriende met elkaar overweg gingen. Samen besloten om gewoon contact te houden en met momenten werd er meer ge sms’t, dan weer minder. En dit tot 1 maand geleden.

Had in Augustus de alarmbelletjes al moeten afgaan? Ik weet het niet.
Hij wou afspreken zonder zijn vriendin, voor mij goed. Zij moest me toch niet. A en ik hadden een super gezellige avond. En je voelde de chemie in de lucht hangen. Beide hebben we deze genegeerd. En voor mij was het goed zo. Ik had er eindelijk vrede mee genomen dat het toch niks meer zou worden.

Hierna hebben we nog meerdere keren afgesproken, ik naar hem, hij naar hier. We hebben nu toch beide een auto, dus de afstand was stuk makkelijker te overbruggen. En dit ging super. Tot het voorbije weekend. Toen kreeg ik van hem het bericht dat hij niet langer kon doen alsof, dat hij nog steeds gevoelens had voor mij. En dat hij me gewoon niet kon vergeten. En dat dit enorm doorweegde op zijn relatie omdat hij niet meer van zijn vriendin hield.

Ik heb A toen gezegd dat ik hier even over moest nadenken, dat ik niet wist wat hij hiermee wou bereiken, dat ik er net vrede mee had genomen dat het niks meer zou worden. Na wat heen en weer ge sms afgesproken om woensdag (gisteren dus) te gaan zwemmen en face to face hierover te hebben.

Ik heb me de hele week zitten opjagen, nadenken, niet wetend wat doen.Wou ik hem terug? Ja, zonder twijfel. Wat hield me tegen? De problemen die ik met M heb gehad, A zijn vriendin en toch nog ergens de afstand. Hier ook met mijn mama over gehad. En volgens haar moest ik eens aan mezelf denken. En zou ik voor A moeten gaan.

Gisteren zijn we dus gaan zwemmen, er is heel veel gepraat geweest. Ook is het hier dus niet bij gebleven en zijn we redelijk ver gegaan. Hierna stuurde hij ook waar ik bij naar zijn vriendin dat de relatie gewoon niet meer kon, dat hij nog steeds van zijn ex (mij) hield en dat hij morgen (vandaag dus) zijn spullen kwam halen en haar spullen kwam terug brengen.

Hierna is hij naar huis gereden, hebben ’s nachts nog wat zitten sms’n. Tot ik in slaap viel. En kreeg deze ochtend toen ik wakker was het bericht dat hij er nog eens goed over nagedacht heeft, en dat hij toch niet bij zijn vriendin weg kon. En dat het hem speet, dat hij nog steeds vrienden wil zijn. Maar dat hij toch te veel van haar houd om het risico te nemen voor terug naar een lange afstands relatie te gaan. Omdat hij zich zelf ook niet vertrouwde op gebied van vreemdgaan als hij niet alle dagen bij zijn vriendin kan zijn.

Heb ik spijt van gisteren avond? Nee
Maar ik zit nu wel volledig met mezelf in de knoop, verder vechten (zoals mijn ouders en onze gemeenschappelijke vrienden zeggen)? Of mijn verlies nemen. En hopen dat ik ooit een jongen/man tegen kom waar ik ook de gevoelens voor heb, en waar ook de chemie in de lucht hangt zoals bij A?
Of beelde ik me die chemie gewoon in?
Ik weet het even niet meer. En daarom dat ik het ook wou uittypen. Msch dat ik hierna er zuiverder over kan nadenken. Of dat jullie me tips kunnen geven.