Ongeloofelijk hoe een mens zich kan voelen. Ik sta op een punt in mijn leven waar onzekerheid de hand heeft, waar mijn angst om te falen de baas over mij speelt. Terwijl ik heel goed weet dat ik van een mug een olifant maak, dat ik overdrijf en dat het allemaal goed komt. Maar mijn hoofd zegt iets anders: ik kan het niet, ik ga het niet halen, je bent niet goed genoeg. Ik word nu dagelijks overspoeld door deze negatieve gedachtes. Voor velen herkenbaar.

Het vervelende is dat het maar door ��n ding komt: mijn essay. De afsluiter van mijn jaar. Als ik dit niet haal, dan kan ik niet verder. Ik heb er al te veel tijd en energie in gestoken en toch nog is het niet goed. Waarom had ik ook alweer besloten om te gaan studeren? Ik heb bijna geen sociaal leven, het lijkt, en mijn vrijheid is die er nog wel? Ik vraag me steeds af waarom ik die knop maar niet om kan zetten en alles van de positieve kant kan bekijken in plaats van te denken dat ik niet goed genoeg ben. Ik wil zekerheid, orde, maar dat kan het leven niet altijd bieden. Ben ik dan wel klaar voor het echte leven dat eraan zit te komen? Ik weet het niet.

Soms denk ik was ik maar een vogel dan kon ik weg vliegen van alle hectiek. Maar nooit zal ik hoewel het leven mij niet altijd toelacht zomaar opgeven. Hoewel sommige dagen een strijd zijn tegen mijn faalangst weet ik dat er heel veel dingen zijn in het leven waarvan je kan genieten. De kunst is dus om nooit jezelf op te geven.