Sinds een jaar of zes kreeg mijn zwager een nieuwe vriendin. Vanaf het moment dat ik haar zag was ik verliefd op haar. Maarja…zoals je weet zijn de omstandigheden er dan niet bepaald naar om je liefde uit te spreken. Het is immers mijn schoonzus en dus verboden terrein !
Juist om die reden altijd een beetje oppervlakkig gebleven in het contact met haar in de hoop dat dit gevoel zou slijten en ik puur rationeel tegen de situatie zou kunnen blijven kijken. Dat ging best goed en had er vrede mee dat onze verstandhouding nu eenmaal zo was. Zij hadden inmiddels al twee kinderen gekregen en wij ook. We zien elkaar vrij regelmatig en gingen een aantal keer met elkaar op vakantie. Maar toch merkte ik op een gegeven moment dat als ik in haar ogen keek, dat ze straalde. Dat ze me wat wilde vertellen maar niet kon uitspreken. Ik herkende dat, want ik had hetzelfde… En je ogen zijn de spiegels van je hart…
Nadat we een keer in gesprek raakte, kwam langzamerhand naar boven dat we elkaar meer dan aardig vinden. Maar beiden besloten dat het tot niets zou leiden en hadden daar vrede mee.
Echter vanaf dat moment konden we wel opener zijn naar elkaar toe. Dat heeft er toe geleid dat zij mij echt gevonden heeft en ik haar. Dat je allebei het gevoel hebt dat je via allerlei wegen bij elkaar gekomen bent om zo je soulmate tegen te komen. En hoe groot het taboe ook is….je weet dat het gevoel goed en puur is. Dat we wel 1000 redenen kunnen bedenken waarom we daaraan niet moeten toegeven. En aan de andere kant er maar 1 ding is wat nog zwaarder weegt..de liefde voor elkaar….
Ons gevoel zegt dat wij samen verder moeten gaan. Vanwege de mensen er omheen weten we niet wat wijsheid is. Die zullen veel verdriet hebben.
Maar moet je vanwege anderen jouw liefde van je leven laten gaan?