Mijn geheim is dat ik al jaren gelukkig getrouwd ben, maar ook al jaren weet dat ik mij ook aangetrokken voel tot mannen. Vorig jaar heb ik het uiteindelijk mijn vrouw verteld en zij reageerde in eerste instantie geschokt. Gelukkig was dit van korte duur en konden we al snel goed over mijn gevoelens en verlangens praten. Uiteindelijk gaf ze zelfs toe dat ze ook wel opgewonden raakte van het idee dat ik sex zou hebben met een man. Zodoende heb ik een aantal keren met een man mogen daten en hebben we zelfs samen al een aantal dates achter de rug. Toch komt er nu maanden opeens een een hoop verdriet en woede bij haar naar boven en daar kan ik moeilijk mee omgaan. Naar mijn idee waren we al een heel stuk opgeschoten in de acceptatie, maar dat blijkt dus helemaal niet zo te zijn. Aan de ene kant begrijpt ze dat ik deze gevoelens heb en laat zij mij ook vrij om hier in een wat vertrouwde omgeving ook wat mee te doen. Maar aan de andere kant kan ze momenteel heel boos en verdrietig zijn en weet ze toch niet of ze dit kan blijven volhouden. Voor mij is het moeilijk om gezien te hebben hoe ze heeft genoten van de dates die wij samen hadden, terwijl ik nu een totaal ander verhaal van haar hoor. Daarbij komt de angst dat ze zostraks zegt dat ik niets meer mag doen. Ik weet namelijk dat zij nooit zal geloven dat ik daarmee kan stoppen en mij dan dus altijd zal blijven wantrouwen. Maar scheiden wil ze ook niet omdat we veel te veel van elkaar houden. Daarbij hebben we nog 2 kinderen op te voeden welke beide een autistische of adhd gerelateerde storing hebben waardoor je echt elkaar hard nodig hebt bij de opvoeding. We gaan samen naar een praatgroep voor mensen in dit soort situaties, en zien beide een psycholoog maar ik weet gewoon niet hoe we hier uit gaan komen.
O ja, ik hoef geen reacties van mensen die mij of ons veroordelen.