Ik ben een vrouw van 46, getrouwd.
Mijn leven is een complex leven met een volle baan, veel zorgen om mijn kinderen en een echtgenoot die heel introvert is en moeilijk zijn gevoelens kan uiten.

Een maand geleden werd ik via Instagram benadert door een man die mij al tijden volgt. Ik had al vaker zijn reacties bij postings van mij gezien maar vond daar verder niets van.
Nu benaderde hij mij in een privé bericht en we raakten in gesprek. Al snel liet hij merken dat hij mij meer dan gewoon leuk vond.
Zelf was hij ook getrouwd en wou, net als ik, zijn huwelijk niet laten stranden.
Toch was de chemie enorm aanwezig en al snel werden de gesprekken steeds closer en intiemer. Zo intiem dat ik verbaasd was over wat ik zelf allemaal schreef, en deed. Erotische foto’s volgden ook, niet ranzig maar wel intiem.

Al vanaf het begin fantaseerden wij over een afspraak maken, elkaar ontmoeten en ontdekken hoe dat zou zijn.
In de praktijk was een afspraak maken heel moeilijk gezien wij ver van elkaar af wonen en beiden drukke gezinnen hebben.
Afgelopen weekend had ik het eindelijk voor elkaar om zondag zijn kant op te kunnen komen. Uit de gesprekken bleek dat wij beiden er erg naar uitkeken.

Zaterdagavond kreeg ik van hem een berichtje dat het hem helaas toch niet ging lukken omdat zijn excuus om zondag weg te gaan werd geblokkeerd.
Natuurlijk liet ik merken dat ik hiervan baalde en het jammer vond.
Ik kreeg geen reactie. Hij had mijn berichten wel gelezen maar reageerde niet.
Dit heb ik ook benoemt: “wel lezen maar geen reactie?”
De volgende morgen kreeg ik van hem een bericht dat hij mijn meldingen had gedempt want ik stuurde er zoveel en dat gaf vragen van zijn vrouw.
Ik gaf aan dat ik begreep dat dit lastig voor hem was maar dat ik ook gevoel heb en een kleine reactie toch wel prettig vond. Daarnaast begreep ik het dempen van de meldingen niet, na al die weken.
Na alle opwinding en voorpret was het toch logisch dat ik het moeilijk vond dat het niet doorging en daar een paar berichtjes over stuurde.
Ik vroeg hem niet om lange berichten terug maar geef wel een reactie als je het toch leest.

Hij gaf aan daar anders over te denken, hij had de ruimte niet zoals ik dat heb.
Daarnaast had hij grote zorgen over zijn terminaal zieke moeder en schrok hij bij iedere melding omdat hij dan dacht dat het om zijn moeder ging.
Een zwaar gegeven wat steeds door ons contact heen liep en waar ik de ernst zeker van voelde.
Uiteindelijk heb ik het gesprek met een grapje afgesloten waarop hij reageerde met “maak er idd maar grapjes over, dat is beter.”

Dit was het laatste bericht. Hierna heeft hij mij, tot mijn enorme verbazing, geblokkeerd. Via messenger van Facebook heb ik hem nog een bericht geschreven dat ik deze blokkade absoluut niet begrijp en dat het mij ontzettend pijn doet.
Je kunt toch gewoon aangeven dat je afstand en radiostilte wilt.
Ik kreeg daarop de reactie dat ik moest stoppen met contact.
Hij zou als hij tijd en zin had wel contact met mij opnemen….
Vooral deze zin hakte er erg bij mij in. “Als ik tijd en zin heb…”, hoe koud is dat?!
Hierna heeft hij messenger ook geblokkeerd en moet ik de stilte verdragen.
Ik ben compleet uit het veld geslagen door dit alles. Van het éne op het andere moment moet ik weg, mag ik er niet meer zijn. Kennelijk heb ik al het contact heel anders geïnterpreteerd en ervaren.
In het begin van het contact onderstreepte hij dat hij een eerlijk en oprecht contact met mij wou opbouwen.
“Als wij hier beiden met de juiste intentie instaan dan moet het goedkomen. Los van waar het heengaat”, dat waren letterlijk zijn woorden. Kennelijk is dit zijn manier van eerlijk en oprecht. Ik blijf zoeken naar het waarom het zo gelopen is. Het enige wat ik weet is dat zijn ernstig zieke moeder zijn emoties verscheurd. Mogelijk hebben deze heftige emoties ervoor gezorgd dat hij plotseling ons contact als verstikkend heeft ervaren.
Ach…, ik weet het niet en zal er waarschijnlijk nooit achter komen.
Nu huil ik alles aan elkaar en ben labiel. Wat ik niet wil zijn!

Dat ik verliefd ben geworden kan ik plaatsen in alles wat er in mijn leven en huwelijk is gebeurd.
Natuurlijk is het niet goed en brak ik met een groot principe wat ik altijd al nadraag: niet vreemdgaan, eerlijk blijven.
In dit contact werd ik compleet meegesleurd, ik voelde mij als een schoolmeisje van 16 die voor het eerst verliefd is.
Bijna iedere dag berichtjes en contact. Naast de spannende gesprekken ook eerlijke gesprekken over moeilijke dingen in het leven. En dan is het plotseling stil en over.
Mijn gevoel gaat van wanhopig verdrietig naar ontzettend boos en mij belazerd voelen (karma?) omdat ik deze blokkade absoluut niet aan zag komen.
Ik zal hier doorheen moeten gaan zonder te vertellen waarom ik zo intens verdrietig ben.
Voor mijn man en gezin is het duidelijk dat het niet goed met mij gaat en dat ik in een burn out zit.
Niet helemaal gelogen alleen dat stukje pijn wat ik niet kan delen kan ik niet uiten. Ook dat doet weer pijn.
Schuld, verdriet, loyaliteit, boosheid, verwarring, boosheid, wanhoop…, alles kolkt nu door mijn gevoel.
Hopelijk duurt deze pijn niet al te lang.