Ik ga proberen mijn verhaal zo kort mogelijk te maken:Ik ben een meisje van 18 jaar met PDD-NOS. Hierdoor ben ik eigenlijk in elke buurt waarin ik heb gewoond gepest. De meeste vrienden die ik had – als ik ze al had – waren van school of in elk geval buiten de buurt waar ik woonde. Vreemd vind ik het zelf, eigenlijk, dat mensen op een zogenaamde ‘mongolenschooltje’ – zoals de meisjes in de straat mijn school noemde – veel normaler met elkaar om kunnen gaan dan die krengen hier die tegen iedereen schreeuwen en zelfs elkaar every now and then uitschelden.Tot ongeveer een jaar geleden was ik echt een hulpeloos geval: uitgaan kon ik niet, omdat ik niet in m’n eentje durfde en ook niet eens mijn beste vriendin mee durfde te vragen omdat ik bang was dat die ‘nee’ zou zeggen. Bovendien had ik er het geld niet voor en wordt er in de ‘coole’ plekken de muziek zo hard gedraaid dat ik zelfs buiten niemand kan verstaan.Een jaar geleden ging ik ook niet zoveel uit, maar via mijn nieuwe school breidde mijn kennissenkring uit.Nu naar de titel toe: ik ben verschrikkelijk enthousiast omdat ik begonnen ben met een hele interessante studie en ook een leuke kamer heb uitgekozen, in een studentenhuis voor studenten met autisme. Ik heb ruim een week geleden op Facebook met toeters en bellen laten weten dat ik op mezelf ga.Op welgeteld 7 likes van vrienden van mijn moeder (hoe sneu is dat), een oud klasgenootje en twee nichtjes van me na reageerde er helemaal niemand! NIEMAND! Mijn beste vriendin niet, mijn beste vriend niet, mijn nieuwe ‘vrienden’ die ik via school leerde kennen niet, helemaal niemand. Mijn leven staat op het punt drastisch te veranderen, en mensen die beweren dat ik altijd bij hen terecht kon en die me graag op visite hadden, willen niet eens de moeite nemen in die hele week dat dit nieuws op Facebook stond, om in elk geval te liken. Hoe vermoeiend is dat nou, om alleen dat berichtje even te liken?! Het is twintig seconden werk, inclusief het lezen van een berichtje dat heel veel impact heeft op mijn leven, en het betekent heel veel voor me! Het klinkt kinderachtig, maar ik baal er gewoon van, dat NA de aankondiging dat ik ga leren zelfstandiger te worden, mijn zogenaamde vrienden dingen posten als: ‘Ik wil niet alleen thuisblijven’ of ‘Heeft er iemand nog iets interessants te melden? Ik verveel me.’Ik ben zo verschrikkelijk kwaad geworden, dat ik mijn Facebookaccount heb gedeactiveerd. Naar mijn idee willen vrienden graag weten hoe het met je gaat, blijkbaar wilden mijn vrienden dat niet, dus zijn het geen vrienden. Waar heb ik Facebook dan voor? Ik heb ook gelijk al mijn contacten van MSN afgegooid, ik heb me dus expres volledig ge soleerd.Het maakt het gevoel (uiteraard) niet beter. Ik heb het mijn moeder al verteld, zij begrijpt heel goed dat ik dit doe, maar het liefste zou ik gewoon een mail of een sms sturen naar iedereen die ik ken en ze zo verschrikkelijk hard de grond in branden! Het doet me gewoon echt pijn, dat er blijkbaar niemand is die het ene reet kan schelen dat mijn leven een toevlucht neemt! Ik wil ze net zo hard pijn doen. Eigenlijk wil ik heel graag mijn vrienden terug, maar ik wil vooral dat ze begrijpen hoeveel pijn ze me hebben gedaan en ik wil excuses. Maar als ook dat allemaal teveel moeite is en ik misbaar ben, wil ik liever niets meer met ze te maken hebben omdat ik mezelf toch pijn ga doen. Weet er iemand wat ik moet gaan doen? Asjeblieft serieuze reacties, ik weet dat ik kinderachtig bezig ben, maar ik voel me gewoon heel diep gekwetst en verschrikkelijk eenzaam, eenzamer dan ooit.