Hallo allemaal. Ik ben een man van 43, ruim anderhalf jaar gescheiden en zit met een behoorlijk dilemma. Maar eerst even iets meer over mijzelf en de persoon waar het om gaat. Het is een enorme lap tekst, dus ik hoop dat jullie het hele stuk willen lezen (sorry als het wat rommelig overkomt) voordat jullie mij een antwoord of jullie inzicht hierin willen geven.

Zoals ik zei, ben ik 43 en gescheiden, heb een zoon die bij zijn moeder woont. Ik heb een emotionele beperking (ik kan mijn emoties moeilijk uiten), heb een gruwelijke hekel aan ruzie (waardoor ik liever mensen gelijk geef en mezelf benadeel) en heb faalangst. Zo. Staat.

De dame in kwestie waar het om gaat is een jongedame met zo haar eigen problemen, valt op oudere mannen, heeft een sterk karakter maar een lastig leven achter de rug, en heeft – zo zegt ze – na een aantal zware en mislukte relaties een gruwelijke hekel aan mannen. Ze noemt mannen dan ook steevast “homo’s”. Ik was er trouwens bij toen ze haar laatste vriendje de deur uit schopte (was puur toeval, trouwens). Ze zat in mijn auto te huilen (van verdriet en frustratie en pijn in haar hart, uiteraard) en ik durfde het aan een paar keer bemoedigend op haar schouder te kloppen. Meer dorst ik niet aan.

Verder is zij sterker dan ik, zodat wanneer het erop aan komt, zij degene is die mij zal beschermen, in plaats van andersom. Daar komt bij dat ze vreselijk zelfstandig is (is zo gelopen door haar jeugd). Ik ben wel zo’n idioot die altijd de autodeur voor haar openhoudt, en hier (en soms bij haar thuis) haar jas aanneemt en ophangt. Ze zegt dat ze dat ook zelf kan (autodeur), waarop ik zei dat ik het fijn vind om te doen. Dat lijkt ze geaccepteerd te hebben.

We zijn al een tijdje goede vrienden, veel vrienden heb ik overigens niet omdat de meeste mensen niet met mijn emotionele beperking om kunnen gaan. Echter, ik zou meer willen dan alleen vriendschap. Om met Ronnie Tober te spreken: “Ik ben voor jou een vriendje, helaas nog niet exclusief. Ik vraag dus wat bedoel je want ik vind, ik vind je zo lief.”

Om kort uit te leggen wat zij voor mij betekent, wil ik het voorbeeld geven van afgelopen weekeinde. Ik had een rotweek achter de rug, problemen met mijn ex, mijn zoon die ik een week niet had gezien, en de dame in kwestie had iets op FB gezet waar ik nog verdrietiger van werd. Afgelopen maandag kwam ze langs, en ook zij was in een bui om op te schieten. Ze had een zeer zware dag gehad en ik verwachtte niet veel van het bezoek. Maar zodra ze voet over de drempel zette (ik zorg altijd dat de deur open staat als ze langskomt, zodat ze weet dat ze meer dan welkom is) was mijn rotbui weg. In een seconde. Ik was vrolijk, voelde me rustig en was gelukkig. Toen zij een uurtje later wegging, zij ook. Rustig in elk geval.

We bespreken alles met elkaar. Ik weet van problemen en dingen uit haar leven waarbij ze zich eigenlijk schaamde om het te vertellen, en andersom ook. We gaan goed en redelijk vaak met elkaar om. Vandaag nog hebben we de hele ochtend geshopt (en ze moest nog even naar het ziekenhuis) en we hebben de hele middag haar favoriete muziek zitten luisteren. Ik had werkelijk de dag van mijn leven.

Haar laatste vriendje heeft haar vertrouwen in mannen kapot gemaakt. Hij had naast haar nog 30 vriendinnetjes (al dan niet voor alleen een avondje lol) en in haar ogen (zo zegt ze) zijn alle mannen zo, alleen ge nteresseerd in (je weet wel). Ik kan dat begrijpen en respecteren. Juist omdat ik dat respecteer, heb ik haar nog niets gezegd over mijn gevoelens. Bovendien blijf ik liever in de zogenoemde ‘friendzone’ als vriend, dan dat ik haar kwijtraak omdat ik haar mijn liefde kenbaar maak.

Waarom sta ik dan toch zo in dubio? Nou, ik ga nog even verder met voorbeelden geven…

Ze spreekt met mij, zoals ik al meldde, over werkelijk alles. We hebben al veel problemen samen opgelost. Vandaag zat ze zonder geld (studente) en zonder eten, dus ik sta binnen een half uur bij haar op de stoep met een tas vol eten. Ik heb al vaker eten voor haar gekocht. Ze vindt het moeilijk hulp te accepteren en wil altijd meteen (zo snel mogelijk) het geld terug geven. Ik heb haar dat dit keer verboden (“Het was mijn eigen initiatief, dus ik wil hier niets voor terug”). Ik weet niet wat dat met haar doet (zou ik dat moeten vragen?).

Ze vertelt mij ook veel intieme problemen. Ik zal ze niet op tafel leggen, maar twee dingen wil ik toch wel kwijt. Zo liet ze mij vandaag (voor de zoveelste keer) weten dat ze eigenlijk heel graag een kindje wil. Maar meestal hoor ik dan binnen 3 minuten ook dat ze absoluut geen relatie wil. Ze is – net als ik – uiteraard erg bang om gekwetst te worden. Aan de ene kant denk ik dat ze hier heel eerlijk over is en dat ze echt geen relatie wil. Aan de andere kant ben ik bang dat ze mij een hint geeft die ik dus niet begrijp. Als dat het geval is, heb ik weinig tijd om te reageren. Wat ze ook wel eens zegt, is, dat ze ‘de juiste’ nog niet is tegengekomen. Daar hoor ik dus ook bij. Maar wederom weet ik niet of dat een hint is of de waarheid…

Verder wil ze absoluut niet dat ik haar aanraak. Een hand geven, dat kan nog, maar hoe moeilijk ze het ook heeft, als ze staat te huilen van frustratie of verdriet, ik mag haar niet in mijn armen nemen en een schouder bieden om op te ruilen. Hoe graag ik dat ook zou willen. Vandaag ook, we zaten op de bank naar haar muziek te luisteren. Ik had zo graag mijn arm om haar schouders geslagen en haar naar mij toe getrokken, en lekker met mijn hand door haar haren gegaan, terwijl we muziek luisterden. Maar ik weet dat als ik dat doe, ik waarschijnlijk de deur word uitgeschopt. En ik zou dat zo graag willen. Van de week kreeg ik een omhelzing van haar (ik was zo blij!). Het was 8 maart en een Poolse vriend van haar (ook een man) had een bos roze rozen gekocht (en dat had ze op FB gezet). Ik was jaloers ( n van mijn slechte eigenschappen). We hadden toevallig die dag bij de bloemist een prachtige Liefebachia gezien, en ik wist dat ze die heel graag wilde hebben. Ik was al uitgenodigd voor appeltaart met slagroom, samen met die Poolse jongeman en een vriendin van haar, dus ik maakte dat ik die plant kocht. Toen ze dat zag, kreeg ik dus mijn omhelzing. Ik was dolgelukkig.

Ik zeg haar regelmatig hoe goed ze eruit ziet (ik zeg niet dat ze mooi is, dat vind ik te afgezaagd) en ik complimenteer haar regelmatig met haar kleding. Ik laat haar weten wat zij voor mij doet, dat ik me goed voel bij haar (en zij voelt zich ook op haar gemak bij mij, getuige wat ze mij allemaal over zichzelf vertelt). Toen we vandaag haar muziek zaten te luisteren, vroeg ze of ik dat goed vond. Ik houd hoofdzakelijk van klassiek en country & western, terwijl zij groot fan is van hiphop. Ze wilde me haar favoriete muziek laten horen ‘zodat je mij beter begrijpt’. Ik vond dat persoonlijk een redelijk intieme opmerking.

Zojuist laat ze me zelfs weten dat ze heeft gegeten, en nu rustig is en gaat slapen. Ik heb haar bedankt voor de fijne dag, en voor de muziek. Ze was er blij mee.

Vraag… waar sta ik in haar leven?