Ik ben een mentale chaos. Met een vriend. Hij draagt me op handen… en toch
.. Ik vertrouw hem niet.
Ik wil graag geloven dat deze relatie goed is. Het punt is dat ik me moeilijk kan binden en maar weinig mannen vertrouw. Sorry mannen: jullie hebben mij te vaak versierd. Ook toen jullie nog een partner hadden. Of op zijn minst nog 3 anderen tegelijk. En ik ben niet heilig. Maar ik ben nooit vreemd gegaan. Ook niet met een man met partner. Niet dat ik weet in elk geval.
Ik vond jullie aandacht heus wel leuk. Ik flirt wel. Maar daar blijft het bij.
Maar wetende dat dit voor veel mannen makkelijk een stap verder zou gaan…
Ik weet gewoon nooit meer zeker. Ik wil graag iemand vertrouwen. En ik ben best openmined. Maar ik wil gewoon niet bedrogen worden. Ik wil geen verdriet meer. Heren neem dit ter harte van een gebroken ziel. Het spijt me dat ik jullie over een kam scheer. Vrouwen zijn ook niet altijd goed bezig. Maar ik merk dat die andere redenen hebben vaak. Niet om t goed te praten.
Iedereen: wees nou gewoon eerlijk tegen elkaar. En als je niet meer blij bent met je partner moet je stoppen. Hoe lastig ook. Voordat er meer gewonden vallen. Sorry.