Lieve lezers,

Enkele jaren geleden ontmoette ik mijn huidige vriend, die toen nog een relatie had met een vrouw en samenwoonde. Ik schaam me er dood voor, maar we begonnen een affaire. Al heel snel probeerde ik hem een keuze te laten maken tussen z’n vriendin en mij: toen ik uiteindelijk hem een ultimatum heb gegeven is hij bij haar weggegaan en sindsdien zijn we samen.
Ze zeggen wel eens dat een relatie die uit een affaire voorkomt gedoemd is om te mislukken, omdat het vertrouwen er niet is. Vertrouwensissues zijn er genoeg bij ons, en ik hoop dat jullie me willen helpen met een objectieve blik.

Voor mijn vriend en ik onze affaire hadden, had hij me al verteld dat hij 2x op z’n vriendin was vreemdgegaan. Beide keren niet verder gegaan dan zoenen, en omdat hij zo van haar hield had hij het haar niet verteld: immers, het was zijn last om te dragen. Recent vertelde hij me ook dat hij voor z’n toenmalige relatie een keer naar bed was gegaan met de vriendin van z’n beste vriend, want dat ging immers toch al bijna uit.

Mijn vriend is altijd al zeer gehecht geweest aan z’n privacy, om het maar zo te zeggen: hij klikt meteen z’n telefoon uit als ik kom kijken, veranderd de code iedere paar weken en draagt het ding altijd met zich mee: of het nou toilet, douche of ‘even wat drinken pakken’ is. Hetzelfde geld voor zijn laptop en ipad. Ik en m’n vriend kregen steeds vaker ruzie over vertrouwen, want ik trok dit gedrag heel erg slecht. Hij bleef me echter beloven dat hij nooit vreemd zou gaan, en dat ik hem erg oneerlijk behandelde.
Krap 8 maanden geleden kwam ik na een dag college naar z’n huis, en toen daar z’n ipad lag heb ik erop gekeken. Er stond een ellenlang seks-gesprek op met z’n toemalige beste vriendin (ik noem haar even: Eva). Toen Eva tegen hem zei ‘dit kun je niet maken tegenover je vriendin’, antwoordde hij dat ik hem dan maar niet zo kut had moeten laten voelen. We hadden in die tijd dus heel vaak ruzie, juist over mijn gebrek aan vertrouwen. Ik ben naar m’n ouders gegaan, heb ‘m de huid vol gescholden over whatsapp en later de telefoon etc. De volgende dag wilde hij praten, en is hij letterlijk op z’n knie n gegaan: het was maar een grap, hij voelde niks voor haar en hield van mij. Hij was stom geweest en wilde alles doen om het goed te maken: ik mocht al z’n berichten lezen en hij zou al het contact met haar verbreken.

Ongeveer twee maanden lang mocht ik inderdaad al z’n berichten lezen, en heeft hij zich keurig gedragen. Nu zijn we dus ruim een half jaar verder, maar ik blijf problemen hebben met hem vertrouwen. We maken nogsteeds relatief vaak ruzie (wel 1x per week/2 weken serieus), en iedere keer ‘lucht hij z’n hart’ bij een van z’n vriendinnen. Die gesprekken mag ik niet teruglezen, want dat is priv en hij zegt dan dingen omdat hij boos is. Laatst hadden we weer een ruzie, waarna ik hem vroeg of hij gechat had: volgens hem niet (hij wilde erop zweren). Toen ik hem echter vertelde dat hij tijdens onze silent-treatment constant online was geweest gaf hij na een half uur ruzi n toe dat hij met een vriendin gechat had: het gesprek had hij inmiddels gedelete omdat hij wist dat ik boos zou worden en geen zin had om te vertellen wat hij had gedaan.

M’n vriendinnen zijn inmiddels bijna boos op me dat ik nog bij hem ben, en omdat ik het zelf gewoon echt niet meer weet zoek ik een objectieve mening. Al dit bovenstaande lijkt achter elkaar gelezen misschien duidelijk, maar het is dus in een tijdspan van 2 jaar gebeurd. Ik heb inmiddels geen idee meer of ik veel te achterdochtig ben, of dat hij heel obvious continu vreemdgaat zonder dat ik het doorheb. Eigenlijk zitten we nu op het punt dat ik het verschrikkelijk vind als hij 1:1 contact heeft met vrouwen, maar tegelijk houd ik zoveel van hem dat ik weet dat ik het niet zomaar uit kan maken. Zodra het aan is ben ik bang dat hij vreemdgaat, zodra het uit is houd ik mezelf voor dat ik belachelijk achterdochtig ben. Kunnen jullie me misschien adviseren?

Alvast heel erg bedankt