Ik kan mij de laatste drie jaar niet meer blij maken alles wat er om mij heen gebeurd kan mij gestolen worden en heb bij alles zoiets van laat maar lekker zitten gaan jullie maar lekker je ding doen en laat mij maar lekker alleen, jullie kunnen ook wel zonder mij een leuk leven hebben.

Dit is eigenlijk al een hele lange tijd zo, eigenlijk vanaf de middelbare school, dit was speciaal onderwijs omdat ik reuma heb, waarom ik daar eigenlijk naar toe moest is mij nog steeds een vraag, maar ik heb nu ook zoiets van: “ach schijt gebeurt is gebeurt” toen ik op het MBO kwam ben ik begonnen met blowen dit heeft 5 jaar geduurt voordat ik echt zoiets had van ik ga hier aan kapot omdat ik eigenlijk hele dagen stoned was, als school was afgelopen ging ik direct naar de coffeeshop om weer stoned te worden, na een tijdje ging ik er ook meer bij drinken om het effect heftiger te maken. Hierdoor is mijn sociale leven eigenlijk in elkaar geklapt, maar dat boeide me weinig als ik maar stoned kon zijn. Ik weet nog dat ik zei ik moet echt stoppen nu twee jaar verder ben ik eindelijk gestopt, eigenlijk vanaf 1 januari dus de verslaving is nog altijd aanwezig. Ik voel mij elke dag nog steeds verrot en het zal mij allemaal nog steeds wat. In de tussen tijd ben ik bij diverse psychologen geweest, maar die zeiden direct dat ik aan de anti-depressiva moest en ik had zoiets van, donder maar mooi op ik ben niet nummer 23482482 die je aan de anti-depressiva krijgt.

Anderhalf jaar geleden heb ik iemand leren kennen die wel geinteresseerd was in mijn leven en die dus ook veel informatie uit mij heeft gekregen. Het resultaat hiervan is dat ik alle kut dingen die in mijn leven zijn gebeurt weer lekker boven zijn gekomen. Ik heb er door een ontzettend kut jaar gehad omdat ik eigenlijk mezelf helemaal gek zat te maken, ook al bedoelt diegene het aardig met een luisterend oor, ik heb zoiets van laat mij lekker alleen, voordat je mij leerde kennen had je schijnbaar al een leuk leven dus laat mij er lekker buiten, want ik word alleen maar jaloers op de leefsituatie van anderen. Vooral hoe hun zo makkelijk kunnen leven en bij mij kost alles al veel moeite en nu zit ik ook nog eens met mij zelf in de war. Diegene zegt wel eens dat ik proffesionele hulp moet zoeken, maar daar ben ik helemaal op uitgekeken omdat ik toch weet wat er gaat komen en ik weet zeker dat als ik straks een reactie lees dat ik dat toch moet doen dat ik zoiets heb van: “donder toch op man, de vorige zei dat hij mij niet kon helpen.”.

De laatste tijd sluit ik mij alleen maar meer af van de samenleving de laatste vier jaar heb ik geen nieuwe mensen leren kennen en mijn oude vrienden verwaardeloosd, ze gaan nog wel met mij om maar het is echt z’n oppervlakkige relatie wat ik met hun heb waardoor ik ook zoiets heb van: naja het zal, kan beter gewoon thuis blijven hun vermaken zich ook wel zonder mij. Alles wat ik wil doen gebeurd toch niet omdat ik er een ontzettend dubbel gevoel bij heb, aan de ene kant wil ik wel, maar naar een tijdje heb ik alweer zoiets van: laat ook maar zitten eigenlijk. Praten wil ik niet meer omdat het toch geen nut heeft, iedereen zegt wel van je moet positief zijn, maar hoe kan ik nou positief zijn als ik alles negatief zie.

Ik baal hier best wel van omdat ik best wel een eenzaam leven heb, maar aan de andere kant heb ik zoiets van naja het zal wel ik ben nu 21 en als ik 40 ben en er is nog niks veranderd dan kan ik er ook maar beter een eind aan maken omdat er dan ook niks meer veranderd, alleen 19 jaar wachten klinkt nog zolang. Mijn huisarts heeft wel eens gevraagt of ik plannen had om er een eind aan te maken. Ik heb nee gezegt, maar ik weet al precies hoe ik het zal doen, heb ook al diverse dingen uitgedacht, maar aan de ene kant schrik ik hier niet van omdat het eigenlijk heel makkelijk is om zelfmoord te plegen het enige wat moeilijk is om het echt te accepteren en het ook echt te doen, maar ik zou het nooit doen wanneer mijn ouders nog leven omdat ik ze dat niet wil aan doen, hun zijn eigenlijk de enige waar ik voor leef.

Geschreven door: Feb6