Hij weet van niets, maar ik blijf twijfelen aan onze relatie, voel me gevangen door de verwevenheid, terwijl ik hem zeg dat ik naar hem verlang. (Wat k waar is). We zijn nu al een paar jaar samen. Ik was meteen verliefd, hij niet. We delen veel, maar wonen apart en dat zal ook zo blijven – om praktische redenen, maar ook omdat hij dat echt zo wil. Ik ben bang om hem te verliezen, dus spreek ik mijn twijfel niet uit. En soms ben ik ook erg gelukkig met hem. We kunnen heel goed samen een klus klaren. We kunnen over veel dingen goed praten. We hebben fijne seks. Maar hij trekt zich terug in zijn eigen wereld zonder iets te zeggen, houdt vaak geen rekening met de omstandigheden van mijn leven en vraagt soms om geld. Ik voel me enorm schuldig dat ik niet alles met hem wil delen. Hij is toch mijn geliefde?