Voordat ik begin moet ik het volgende zeggen, om te voorkomen dat ik verkeerd begrepen word en daardoor allerhande rotopmerkingen krijg. Het verhaal hieronder heeft NIETS met seks te maken, maar alles met liefde.

Ik ben kinderloos. Ik heb altijd gedacht dat ik het opvoeden van kinderen lichamelijk gezien niet aan zou kunnen. Gezondheidsdingen en dergelijke. Nu merk ik dat ik die pure kinderliefde mis. Dat is gekomen toen ik een aantal keren met het vijfjarige dochtertje van een vriendin blokkentorens heb gebouwd (die dan meteen weer omvergekegeld werden, uiteraard) en kwartetspelletjes heb zitten doen. Toen merkte ik dat ik volgens mij best goed met kinderen overweg kan. Ik heb het kleintje al een hele tijd niet meer gezien en ik mis die kleine dondersteen.

Soms fantaseer ik erover dat ik haar knuffel en tegen haar zeg dat ik haar lief vind en dat ik van haar hou en dat ik hoop dat ze altijd gelukkig en vrolijk blijft.

Het voelt voor mij ook een beetje raar. Het is niet mijn kind, maar toch mis ik d’r. Het is ook echt zo’n schatje.