Ik ben al meer dan 3 jaar smoorverliefd op een getrouwde vrouw van 29 terwijl ik zelf ook al 5 jaar getrouwd ben. Ik ken haar al jaren en na een gezellige avond heb ik een keer gevraagd of ze eens samen met mij uit eten wou, zonder onze partners.
Deze date is veel gezelliger geworden dan ik ooit had gedacht en we zijn steeds hechter geworden samen. Ik heb na een paar maanden een keer geprobeerd haar te zoenen toen we samen waren en toen wilde ze het niet want we waren beide getrouwd en ze wilde onze vriendschap ook niet op het spel zetten. De vriendschap werd nog steeds veel hechter en we kwamen er intussen ook rond voor uit dat we elkaars beste vrienden zijn. Mijn vrouw begon steeds meer moeite te krijgen met onze vriendschap en wilde het eigenlijk verbieden. Haar man had er gek genoeg geen enkele moeite mee. Het contact werd steeds intenser en we zien elkaar nu gemiddeld 2x per week, sturen letterlijk honderden mails en smsjes per week naar elkaar en fantaseren er regelmatig “voor de grap” over om er samen vandoor te gaan.
Ze weet precies wat ik voor haar voel en ik weet dat het ook wederzijds is. Ik zou er graag met haar vandoor willen gaan en een nieuw leven op willen bouwen. Ze wil zelf echter niet bij haar man weg en misschien ook wel logisch. Haar man heeft geen enkele moeite met mij en zolang er niets seksueels gebeurd kan ze zoveel en zo vaak met me omgaan als ze maar wil. Natuurlijk een luxe positie.
We hebben beide een gezin met 2 kinderen en dat geef je ook niet zomaar op natuurlijk, helemaal als je huidige relatie ook best goed is.
Mijn relatie is intussen een flink stuk slechter dan voorheen, ik heb al een paar keer op het punt gestaan om bij mijn vrouw weg te gaan maar zolang mijn vriendin niet met mij verder wil, wil ik eigenlijk ook bij mijn kinderen blijven. Waarom zou ik helemaal alleen gaan wonen terwijl mijn huidige relatie misschien nog wel weer goed kan komen? De kinderen zijn nu gelukkig en dat wil ik ook graag zo houden.