Ik weet het, het is dom en ego stisch. Maar toch kan ik er echt niets aan doen, je kunt je hart niet sturen en niet controleren.
Nu is het mij ook overkomen, ik ben verliefd op een “ander”.
Nu voel ik het niet zo, het voelt voor mij alsof ik getrouwd ben met een ander, want niet mijn kersverse man, maar mijn mooie minnaar is mijn grote liefde. Vorig jaar leerde ik hem kennen en ik was meteen verkocht. Hij was het voor mij, hij is het voor mij. Een jaar duurt lang, als je verliefd bent en elkaar niet vaak kunt zien omdat we beide een ander thuis hebben. We doen beide geen pogingen om te ontsnappen, erger nog, we binden ons nog strakker vast aan thuis. Trouwen, kinderen krijgen, huizen kopen en verbouwen. Samen gaan we behoorlijke verantwoordelijkheden aan, maar niet met elkaar.
Waar zijn we bang voor? Ik zweef als ik hem spreek aan de telefoon, ik straal als ik een berichtje krijg en ik kan de wereld aan als ik in zijn armen lig.
Misschien kunnen we ooit loskomen van thuis. Misschien wacht hij wel op mij om dat te doen. Of wacht ik op hem. Waar wachten we op? Waar wachten we eigenlijk in hemelsnaam op? Waarom laat ik mijn liefde ontsnappen? Ik zal de eerste stap naar hem nemen, niet vandaag, niet morgen, maar later. Wij redden het wel, met elkaar. Ik hou van je.