Grote liefde
Ik was 12 jaar en werd lid van een zwemclub. Op een dag kwam een klaas naast me zitten (hij was 16) en we praten wat, ik keek hem aan en werd op slag verliefd. Niet een beetje maar helemaal hopeloos verliefd. Dit heeft geduurd totdat hij het dorp verliet om te studeren 3 jaar later. We hebben nooit wat gehad, zelfs elkaar nog nooit een kus gegeven. Hij heeft een paar keer met een ander meisje van de club verkering gehad en dat deed natuurlijk ontzettend veel pijn en soms als hij weer vrij was meende ik een soort spanning tussen ons te voelen, maar er gebeurde niets. Totdat, ik was 14, hij ging studeren , hij mij voor het beginnersbal vroeg. Ik was met stomheid geslagen en wist ook meteen dat ik nee moest zeggen, ik zou nooit van mijn ouders mogen. Alleen met een oudere jongen in een grote stad, waar ik ook moest blijven slapen. Dus heel mijn hart schreeuwde ja en mijn mond zei nee. Wat een pijn…
Klaas verdween uit mijn leven en na een jaar kreeg ik mijn eerste vriendje en daarna nog anderen. Totdat ik op mijn 18 mijn huidige man ontmoette , later trouwde en 3 kinderen kreeg.
Altijd bleef klaas in mijn gedachten. Nooit ben ik meer zo verliefd geweest als op hem. Zag ik zijn broer of moeder in het dorp, zijn naam, enz. , altijd weer die verliefde pijn in mijn hart van wat had kunnen zijn en zo nieuwsgierig hoe het met hem zou gaan. Zo kwam ik er achter dat hij een hele goede baan had en veel in het buitenland was, waar hij ook is gaan wonen, getrouwd is en 2 kinderen heeft.
Nu is er natuurlijk internet, dus ik ging naar hem op zoek. Maar geen fb of hyves enz. Toen zag ik zijn naam op linkedln, geen foto, dus ik wist niet zeker of hij het was. Na een tijd kreeg ik een bericht van Klaas, dat hij had gezien dat ik op zijn naam had geklikt. Je snapt, mijn hart stond stil.We begonnen te mailen en het waren zulke leuke open mails, dat ik hem steeds leuker begon te vinden en uiteindelijk ook durfde te vertellen dat ik zo verliefd op hem was. Hij zei dat hij mij toen ook erg leuk vond, maar te jong en onschuldig. Alleen bij dat bal durfde jij me te vragen en toen zei ik nee.De mails werden steeds warmer en intiemer. Op een dag zou Klaas bij zijn moeder in het dorp zijn (voor zijn werk woonde hij weer tijdelijk in Ned. en zijn gezin bleef in het buitenland), wij hebben toen afgesproken en een heel eind in het bos gewandeld en….voor het eerst gezoend. Toen ik hem voor het eerst weer zag ; ik kan niet zeggen wat er door me heen ging, alle emoties en toen we kusten en in elkaars armen lagen was het thuis komen. O nee, zoveel gemiste kansen.Zo’n pijn, maar zo gelukkig. Daarna elke dag mailen, elkaar ontdekken. We hebben een dag in een hotel doorgebracht, geen woorden voor, zo intens , heerlijk, thuis komen, aanvoelen. Wat hebben we gemist al die jaren. Hij een prachtig rijk leven, maar niet gelukkig met z’n vrouw en ik helemaal geen slecht huwelijk, een heleboel (grote) hobbels overwonnen, maar mijn man is nooit mijn grote liefde geweest, dat wist ik en nu weet ik het heel zeker. Klaas gaat over een paar maand al jong met pensioen (i.v.m. zijn werk) en gaat terug naar het buitenland, naar zijn gezin, omdat hij nog bij zijn kinderen van 16 en 17 wil zijn. Daarna is hij klaar met zijn huwelijk. Dit zal nog zo’n 3 jaar duren. Dan wil hij weg bij zijn vrouw en met mij verder. En ik, ik vind het zo zo moeilijk. Ik wil zo graag mijn hart volgen, maar zal daarmee zoveel mensen pijn doen. De kinderen zijn volwassen en bijna uit huis, dus die redden zich wel. Mijn man zal helemaal kapot zijn en dat gun ik hem niet, maar moet ik daarom bij hem blijven? Ik woon mijn hele leven in een dorp en heb veel kennissen en vrienden, dat zal ik dan allemaal achter moeten laten. Waarschijnlijk zal ik mijn baan op moeten geven. Wat geld betreft zal het geen probleem zijn, wat Klaas is rijk en zijn vrouw ook, maar ik wordt dan wel van hem afhankelijk. Ik weet dat hij ook heel erg veel van mij houdt, het is geen gladde jongen met mooie praatjes, het is echt mooie intense liefde tussen ons. Over een paar weken zien we elkaar weer en dan nog 1 of 2 x tot hij voorgoed naar het buitenland terug gaat. Zoveel pijn, mijn grote liefde binnen handbereik en dan weer (voorgoed?) weg. Nu denk ik we moeten kijken waar we over 3 jaar staan, maar het verscheurd me, ik hou zo intens van die man, maar ben ook al 30 jaar getrouwd. Er gaan zoveel mensen scheiden en ik denk steeds, het lijkt zo gemakkelijk, hoe doen ze dat toch. Kan dat , na 50 jaar een leven zo aan de kant schuiven voor je grote liefde? Zo hartverscheurend moeilijk. Maar ik hou zoveel van Klaas, we kloppen ook, hebben veel gemeen. Terwijl mijn man en ik zo verschillend zijn , daar hebben we mee leren leven en een weg in gevonden, maar dat is het.