Ook al wordt er heel vaak tegen me gezegd dat het allemaal wel meevalt (eigenlijk alleen door vrouwen…) vind ik het zo erg dat ik zo oud ben geworden in mijn gezicht. Mijn kaken hangen, ik heb ingevallen wangen, een aflopende kin, en dan wordt mijn neus ook nog eens dikker, mijn lippen verbleken en worden smaller, mijn wenkbrauwen verdwijnen langzamerhand… vreselijk vind ik het! Vroeger was ik best ‘mooi’, ook al ben ik nooit echt heel erg in de smaak gevallen bij het andere geslacht, maar nu ziet niemand me echt meer staan, en ook al ben ik wel klaar met het hele relatiegebeuren, ik vind het toch niet leuk om zo onzichtbaar te zijn omdat ik in andermans ogen een ‘oudere vrouw’ ben geworden. Mijn figuur is nog prima in orde, ik ben slank en heb mooie borsten, maar het is die kop die alles verpest.
Ik heb een moeilijk leven gehad, en ben nu pas voor het eerst in mijn leven gelukkiger aan het worden. Maar net nu ben ik in zo’n lelijk oud wijf aan het veranderen, terwijl ik me van binnen nog steeds zo jong voel…
Ik weet echt wel dat er belangrijkere zaken bestaan, en die zie ik ook maar toch vind ik het verschrikkelijk! Geld voor een facelift heb ik niet, en eigenlijk wil ik ook niet beginnen aan allerlei ingrepen, want ik ben bang dat ik dan niet van stoppen weet, of dat het mislukt.
Dit is toch wel een geheim van mij omdat ik er niet echt met mensen over kan praten, iedereen relativeert altijd zo, maar alle argumenten ken ik al, zoals ‘je moet naar je mooie kanten kijken’, en ‘er zijn ergere dingen’, en ‘wees blij met dit of dat’. Maar dat neemt toch niet weg dat ik er erg onder gebukt ga. Wie herkent dit? Alsjeblieft niet moralistisch of relativerend doen, ik wil gewoon herkenning!