Op een of andere manier herhaalt mijn leven zich elke keer.
Ik vind werk en alles gaat een tijdje goed. Maar uiteindelijk komter altijd een moment dat ik me voor de eerste keer ziek.meld. terwijl ik niet ziek ben!
Ik heb het idee dat ik geestelijk niet veel aankan. Na een tijdje breekt het me op en raak ik in mijn hoofd in de war!

Ik kan heel slecht contact onderhouden met mensen die geen familie zijn.
Verjaardagen wil ik wel heen maar ik durf niet, dus uiteindelijk zeg ik af en als ik wel durf te gaan dan ga ik na korte tijd weer weg en voel ik me daarna schuldig dat ik maar heel even ben gebleven.
Ik heb een saai leven zonder vrienden maarnijn familie weet dat niet. Ik lieg bijna iedere dag wel over iets.

Ik ben nu weer op zon moment aangekomen dat ik mijn baan kwijt ben, mijn limiet voor rood staan heb moeten verhogen en mijn auto is gisteravond kapot gegaan
Nou is die zo oud dat die waarschijnlijk naar de sloop kan. Wat betekend dat ik miet gaan fietsen en ik woon best afgelegen. En met zoeken naar een nieuwe baan is het ook niet bepaald handig.
Ik zit echt aan de afgrond. Ik voel zoveel pijn en spijt als ik nadenk over mijn keuzes. Op het moment dat ik ze maak pverzie ik de gevolgen niet ik ben bang dat ik iets heb,iets geestelijks en ik moet echt geholpen worden voor het fout gaat. Het hoeft van mij niet als het zo gaat elke keer, ik kan dit niet nog een keer aan. Ik zou zo graag aan mijn moeder vertellen hoe ik me voel maar buiten dat zij geestelijke problemen niet begrijpt, heeft ze al zoveel stress en medicijnen hiervoor. Ik ben echt ten einde raad ik wou dat ik kon ophouden met bestaan.