Ik voel me momenteel zo ontzettend gefrustreerd. Ik ben verliefd geworden op een ontzettend leuke man. De eerste keer, echt liefde op het eerste gezicht. Normaal gesproken doe ik er een tijdje over voordat ik me zo voel maar deze keer sloeg het echt in. Hij bleek een zoontje te hebben uit een eerdere relatie.

Ik wil graag mijn eigen gezin en ik weet dat ik niet goed om zou kunnen gaan met een dergelijke situatie. Je leest hier soms geheimen van vrouwen die stiefmoeder zijn en zo ongelukkig. Dat is niks voor die vrouw en niks voor die kinderen. Vaak wordt er dan geroepen dat ze dan maar een man hadden moeten zoeken die geen kinderen had.

Ik kies er nu voor om afstand te nemen en om er niet aan te beginnen. Voor mezelf, voor die man en voor zijn zoontje. Dit is moeilijk en het doet pijn maar uiteindelijk voor alle partijen het beste en ik denk dat ik hiermee mijn verantwoordelijkheid neem. In plaats van een luisterend oor krijg ik nu van alle kanten te horen dat ik ego stisch ben.

Ik vraag me nu echt af of je het ooit wel goed kan doen. Als je iets begint met een man met een kindje moet je maar weten waar je aan begint en ermee dealen. Als je dat niet kan moet je er maar niet mee daten, maar als je weigert aan zoiets te beginnen ben je ook een vreselijk persoon. Wanneer is het dan eigenlijk wel goed? Als je je eigen gevoel niet meer volgt en jezelf in dienst stelt van iedere alleenstaande/gescheiden vader of moeder die een relatie met je wil?

Ik hoop dat ik niemand hiermee kwets want dat is absoluut niet de bedoeling. Het zit me gewoon zo ontzettend hoog dat ik het graag van me af wilde schrijven. Heb momenteel echt het gevoel dat je het nooit goed kan doen.