Wat ik hier wil bereiken, is voornamelijk mijn gevoelens even van me afschrijven, dit kan ik bij niemand kwijt…

Een paar jaar geleden startte ik aan een nieuwe job. Al van bij de sollicitatiegesprekken zag ik een man/”collega to be” die me onmiddellijk intrigeerde. Hij keek naar me en ik kreeg een speciaal gevoel vanbinnen.
Toen ik er net werkte kwam hij vaak een babbeltje slaan aan mijn bureau. Ik verlangde steeds meer naar die momenten en zijn aanwezigheid. Gezien de gemeenschappelijke klanten begonnen we ook meer klantenbezoeken samen te doen. We praatten veel, vertelden elkaar vanalles, hij vertrouwde me dingen toe die hij niet zomaar aan iemand vertelt. We werden ook ‘lunchpartners’ :-).

Ook na de uren begonnen we meer en meer ‘stiekem’ af te spreken. De collega’s hoefden dit niet te weten en ook thuis (beiden hebben we een relatie, ik heb ook een kind) verzonnen we wel verhaaltjes zoals: “vanavond ga ik iets eten met collega’s”, “volgende week is er een event waarop mijn aanwezigheid vereist is”.

Onze eerste afspraak na het werk gingen we uit eten. Hij zou me verrassen. Hij regelde een romantisch restaurant. Hij toonde me zijn stad en zijn favoriete plekjes. Een avond om nooit te vergeten. Ik wilde meer van dat…

De momenten dat we samen waren voelden zo goed aan, zo intens. Praten met elkaar ging als vanzelf en als we dicht bij mekaar zaten voelden we ook allebei een zalige spanning hangen. Maar geen van beide sprak gevoelens uit. Berichtjes die we naar mekaar stuurden waren heel flirterig en voelden o zo goed.

Toch hebben we thuis geen slechte relatie. We zijn op zich wel gelukkig met onze partners. Hij ondertussen een 3-tal jaar, ik al bijna 10 jaar. Maar de vlinders, de trillende benen, het verlangen, dat is er bij mij niet meer. Logisch uiteraard, maar hij gaf me dat gevoel terug en dat had ik in de voorbije jaren nooit meer bij iemand gevoeld dan bij mijn eigen partner. Maar naast vooral het seksuele verlangen betekent hij ook veel meer voor me. Hij is intelligent, hij heeft passies waar hij zo mooi kan over vertellen, hij is lief, hij geeft me een goed gevoel n zoveel meer.

In het voorjaar van 2016 vertrokken we met ons team op teambuilding. Wat keek ik uit naar dat weekend. Even weg uit de dagelijkse sleur, samen naar een zonnige bestemming met toffe collega’s. En uiteraard met ‘hem’ erbij.

Het weekend verliep heel goed: relaxen aan het zwembad, allemaal samen uit eten, wijn drinken, goede muziek, dansen tot in de late uurtjes. De laatste avond bleven “hij” en ik over aan het zwembad. Beiden wel wat gedronken, maar toch nog nuchter genoeg om te beseffen wat we deden. Hij keek naar me en zei: “we willen allebei hetzelfde h , maar misschien moeten we het daarbij laten”. We zaten naast mekaar en keken voor ons uit. Hij legde toch zijn hand op mijn rug en zei lieve woordjes, ik legde mijn hoofd op zijn schouder. We knuffelden… En toen er meer zat aan te komen gaf ik hem een zoentje in zijn hals en zei “ik ga slapen”. Was ik niet vertrokken, dan was er meer gebeurd, en ook al wilde ik het zo zo graag, iets hield me tegen. Al heb ik daar nu toch wat spijt van…

De volgende dag, de laatste van het weekend, voelde zo raar aan. Ik wist met mijzelf geen blijf, en hij ook niet, dat zag je. We spraken niet tegen mekaar en durfden mekaar niet aankijken. Hij legde liedjes op aan het zwembad over de liefde, liefdesverdriet, moeilijke relaties… Er zat eentje bij met als tekst: ‘if loving you is wrong, I don’t wanna be right’. Muziek is n van zijn passies, misschien wilde hij daarmee zijn gevoelens uiten naar mij toe en aangeven dat hij wel degelijk meer voor me voelde… Maar dat ben ik niet zeker.

Na het weekend deden we terug ‘normaal’ tegen mekaar. Al was het niet meer als voordien. Ik trachtte nog eens af te spreken na het werk, maar hij gaf aan dat we dat misschien beter niet deden. Waarom dan? Was hij bang dat we te ver zouden gaan? Wilde hij zichzelf (en ook mij)beschermen?Of had hij nu wat hij wilde, want zoals ze zeggen “the chase is better than the catch”, misschien was voor hem de jacht nu wel over… Ik wou het nochtans graag, h l graag…

De volgende maanden gingen we gewoon met mekaar om. We gingen nog steeds regelmatig samen lunchen en babbelden veel met mekaar maar daar bleef het bij. Over onze gevoelens hadden we het niet (meer).

Eind vorig jaar kreeg ik een jobaanbieding. Eentje die ik niet wilde laten liggen. En ik ging de uitdaging aan. Toen ik hem vertelde dat ik vertrok schrok hij wel een beetje. Maar hij vond het een goede beslissing en steunde me. Mijn laatste werkdag stelde hij voor om ’s avonds nog iets te gaan eten. We namen afscheid met een hartelijke knuffel.

Ik hoorde van andere ex-collega’s dat hij sinds mijn vertrek wel wat ‘verloren’ liep.

Ik had verwacht niets meer van hem te horen. Maar zo is het helemaal niet, het contact blijft, enkele dagen geleden zagen we mekaar terug na het werk (ondertussen werkt hij ook ergens anders – hij zei het niet met zoveel woorden maar na mijn vertrek was er voor hem ook niet echt meer iets om daar nog te blijven, gezien we allebei onze job niet graag deden). En nog steeds voel ik diezelfde, zalige spanning met hem erbij.

Ik denk zo vaak aan hem, ik leg muziek op die me aan hem doet denken. Het moment van tijdens het teambuilding weekend beleef ik opnieuw en opnieuw. En het blijft kriebelen in mijn buik.
Ik wil zo graag wat niet mag en niet kan…

Maar waar ik vooral het meeste mee zit, is dat ik niet weet wat hij denkt, wat hij voelt, wat hij wilt. Was het voor hem een spel, wilde hij weten of ik op zijn ‘avances’ zou ingaan? Zijn de gevoelens, als die er al geweest zijn, er nog bij hem? Voelt hij ook nog steeds diezelfde spanning? Wil hij ook meer? En als hij ook zoveel voor me voelt als ik voor hem, wat zou ik dan doen?

En ik wil dat allemaal zo graag weten, maar misschien is dat dan wel het einde. Misschien stopt het contact en hoor ik nooit nog van hem. Terwijl ik nu zo kan genieten van deze intense vriendschap en ik de momenten koester dat we elkaar zien.

Wat kan het leven ingewikkeld zijn…