Een paar jaar geleden werd mijn moeder overspannen geworden. Sindsdien is alles verandert bij ons thuis. Het resultaat was dat ik depessief werd omdat ik mijn moeder niet kon helpen. Ik werd onzeker, kon alleen maar foute dingen doen, werd bang voor andere mensen en sloot me van iedereen af. Ik werd voor iedereen onzichtbaar. uiteindelijk heb ik de knop omgezet en heb ik hulp gezocht op school. dit jaar ben ik er na 6 jaar weer bovenop gekomen. na veel vallen en opstaan. maar ik voel me nog steeds ‘anders’.  Ik werk hard op school en op m’n werk en doe overal m’n best voor. Ik ben behoorlijk verandert. op m’n werk zijn ze ontzettend blij met me, op school idem en er is bijna niemand die boos op me wordt.
Het klinkt zo ontzettend stom, maar ik heb er zoveel moeite mee dat iedereen steeds laat merken dat ze zo op me gesteld zijn. Ik geniet van de aandacht die ik krijg want dat betekend dat ik niet meer ‘onzichtbaar’ ben. tegelijkertijd wordt ik er ook down en verdrietig van. want aan alle leuke dingen komt een eind. En iedere keer als dat gebeurd doet het pijn omdat ik weet dat het niet meer zo wordt en dat het over is. stel dat ik weer ‘onzichtbaar’ wordt? Ga ik dan weer door zo’n lastige tijd? daarnaast ligt er ook een enorme druk omdat iedereen vertrouwen in me heeft en veel van me verwacht. Ik durf het niemand te vertellen, omdat ze kunnen denken dat ik me aanstel want eigenlijk heb ik niks te klagen toch? Maar ik heb er wel moeite mee en vraag me wel continu af waarom ik van leuke dingen juist zo verdrietig wordt…
Deze gevoelens kloppen toch niet en wat moet ik er nu mee??

naouelle