ik ben verliefd. er zijn heel veel mensen met zo n soort probleem, maar dit ligt denk ik net even anders voor mij. Nou, ik ben al 2 jaar verliefd op iemand van 16 zelf word ik over een ongeveer een maand 14 dus leeftijd is niet mijn grootste probleem. Ik kan hier met mijn ouders niet over praten, ze maken me toch belachelijk. (Een vriend en een vriendin van mij hebben wat en die sturen elkaar dus uitgebreid hartjes reacties op hyves, toen ik een reactie wilde plaatsen kon je alleen een rij hartjes zien omdat die reactie boven in beeld stond, mijn moeder kwam langslopen en vroeg, die hartjes zijn toch niet voor jou he? Want dat zou ik niet begrijpen. Je hebt toch geen vriendje? Toch? Mijn ouders denken vast dat ik als lelijk mormel bekend sta, terwijl er wel 4 jongens op me vielen het afgelopen halfjaar. Maarja dat boeit niet zo want het waren nooit de mensen die ik echt leuk vindt , ik wordt van dit soort acties van mijn ouders dus enorm onzeker. Daarom ga ik er niet mee naar mijn ouders.) ik vind hem echt superlief en leuk en ik heb nog nooit zoiets voor iemand gevoeld. Laatst sloeg hij zn arm om me heen omdat hij graag wilde dat ik meeging zn portemonee pakken we liepen best een groot stuk zo samen, ik smolt bijna weg. We zitten allebei op dezelfde sport, hij woont bij mij in de wijk als ik wil kan ik in 3 minuten naar hem toe , we zaten op dezelfde basisschool(ben ik achtergekomen) en houden van dezelfde muziek, hij zorgt dat ik me echt heel speciaal voel en veel mensen die ik het verteld heb denken dat hij mij ook heel leuk vind. Maar ik zie hem ongeveer een keer per week en dan ook maar een uur , vorig jaar was het 2 uur omdat we toen ook samen in de selectie zaten en het andere uur omdat hij mijn trainer was we waren best wel close en fietsen vaak samen. Hij vroeg mij vaak om te helpen dus ik was altijd dichtbij hem en hij bij mij. Dit gaf mij ook best wel hoop. vaak op wedstrijddagen zag ik hem langer, en met mazzel zag ik hem soms een hele dag 7/8 uur lang op een bepaalde gebeurtenis van de club. Ik voel me heel erg op mn gemak bij hem. Maar hij zit nu in de 5de, HAVO. Hij is rond deze tijd van het jaar bezig met zn eindexamen, hij komt nog steeds elke week trainen. Natuurlijk wist ik wel dat hij dit jaar eindexamen deed en dat hij misschien van onze sport af zou gaan, maar dit had ik nooit verwacht. Een maand of 2 geleden vroeg ik hem voorzichtig of hij volgend jaar op sport bleef. Toen zei hij nee, ik ga een jaar naar Zwitserland. Vanaf dat moment klapte mn oren dicht voor ongeveer een half uur, alles stortte in. Het enige wat ik er nog van weet is dat ik vroeg waarom en dat hij zei , om te kijken of het wat is. Ik denk dat het heel zwaar wordt als hij weg is maar er valt niets aan te doen. Ik weet niet wat ik moet doen , of ik het hem moet vertellen of niet. Kijk als ik het hem vertel en het is wederzijds dan is hij naar Zwitserland en zijn we allebei verdrietig. Als ik het hem vertel en het is niet wederzijds dan zit ik met het gevoel dat ik 2 jaar van mijn leven aan hem verspild heb en als ik het hem niet vertel dan zit ik hier met opgekropte gevoelens en daar word ik depressief van.
Ik weet absoluut niet wat ik nu moet doen ik heb nog ongeveer 7/8 weken en dan is hij weg. Ik vind hem zo verschrikkelijk leuk! help.