Ik heb mijn soulmate leren kennen. We zijn nu anderhalf jaar samen en wonen al een jaar samen in een appartement.

Toen we elkaar pas leerden kennen, was alles fantastisch. Hij was perfect, gaf me zoveel aandacht als ik maar wilde, knuffels en kussen met hopen, bijna elke dag hadden we seks.

En toen niet meer.

Hij trok zich steeds verder van me terug en dit deed zoveel pijn. Ik dacht dat hij niet meer van me hield of dat hij me niet mooi meer vond. Ik twijfelde enorm hard aan mezelf.
Enkele dagen geleden hebben we hierover gepraat. Hij zei dat hij, ook al leek het niet zo, wist dat het me pijn deed als hij mijn kussen of aanrakingen afwees. Hij voelde zich hier enorm schuldig over.
Hij vertelde me dat hij door zijn autisme zo is naarmate een relatie langer duurt. Hij zei me dat hij soms gewoon alleen moest kunnen zijn.

Ik heb dan aangeboden om een week ergens anders te gaan logeren, dit is geen probleem. Maar ik vraag me steeds af: “Wat als hij me na die week niet meer terug wilt? Wat als hij gelukkiger is zonder mij?”

Ik wil hier absoluut aan werken. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van mijn vriend, hij is absoluut mijn soulmate…

Maar het doet wel pijn.