Een paar maanden geleden kwam zijn vrouw er achter. Was altijd een mogelijkheid, dat wisten we, maar ergens beseften we ons dat denk ik niet.
En toen was hij van het ene moment op het andere weg. Niks meer van hem gehoord. Aan de ene kant snap ik het, want hij wil z’n kinderen niet kwijt. Maar auw, het doet pijn.
Ja, het was fout. Een getrouwde man. Wie doet dat nou. Dat hoef je niet te zeggen, dat weet ik. Maar ik werd verliefd. Verdomme.
En nu wisselt mijn gevoel de hele tijd. Het ene moment haat ik hem en wil ik hem nooit meer zien en ben ik blij dat het klaar is. Dan slaat dat om in een bijtend missen. Wil ik hem bij me hebben. In z’n ogen kijken. Hem zien lachen.
Hoe kan ik hem vergeten?