Ik ben een 40er. In mijn jeugd ben ik veel gepest en in mijn pubertijd heb ik ernstig ongeluk meegemaakt, wat ik net heb heb overleefd. Heb in coma gelegen en het was kantje boord. Ik heb school niet af kunnen maken. Ik leerde te langzaam. Maar ik heb wel veel geluk gehad. Hierdoor heb ik een concentratie, angst en paniekstoornis. Aan het pesten heb ik ook trauma’s opgelopen. Uiteindelijk natuurlijk wel verwerkt. Heb door dit alles geen diploma’s gehaald. En hierdoor heb ik een achterstand. Maar het punt is dat ik door dit alles vaak extreem verlegen ben en geen nieuwe mensen aan durf te spreken. Ik ben hierdoor ook al veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Ik voel me vaak eenzaam. Ik woon ook beschermd. Mensen begrijpen er vaak niks van, want verder zie je niks aan me. Voel me ook vaak onbegrepen. En ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan voor mijn gevoel niks echt goed. Het is niet een echt geheim maar ik wilde dit kwijt.