Hoi allemaal!

Ik zit met een kwestie en wil heel graag mijn verhaal kwijt en advies van mensen met misschien een soortgelijke situatie. Ik ben bijna 30. Ik ben nu vanaf mijn 23e met mijn vriend. Hij is 9 jaar ouder. Voor hem had ik een relatie waarin ik mijzelf niet kon zijn vooral omdat mijn ex zeer agressief was. Ik heb dit destijds beeindigd en heb voor mezelf gekozen. Nieuwe studie, nieuw leven en het leren op eigen benen staan.

Kort nadat het uit was leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik vond hem erg interresant en we konden goed lachen maar ik had me al voorgenomen niet een relatie aan te gaan omdat ik echt eerst voor mezelf wilde leren zorgen en een eigen huisje, studie en leven op wilde bouwen. Ook was ik niet echt verliefd en in de war destijds door de heftige relatie daarvoor. Toch heeft hij me overgehaald om bij hem te zijn. Hij vertelde me dat ik een hoop nieuwe vrienden zou krijgen, een goed leven en nieuwe kansen. Ook samen wonen was handig want dat scheelde geld en dan zouden we minder stress hebben en leuke dingen kunnen doen. Jong als ik was leek me dat een goed idee maar ik heb er wel mijn studie voor op moeten geven. vanwege de afstand was het voor mij niet te doen. Of ik moest verhuizen en hem laten gaan. Maar dat heb ik niet gedaan.

Een jaar na het begin van de relatie stopte mijn vriend met werken en heb ik voor ons beiden moeten zorgen. Ik denk zelf dat hij depressief was in die tijd. Ik heb mezelf toen echt helemaal weggecijferd. Begon ook meer te drinken en drugs te gebruiken. Gelukkig doe ik dat nu niet meer.

Het stoppen van mijn studie, ik had hier direct eigenlijk al spijt van. Ik wilde ook een bepaalde richting ingaan met mijn leven. Ik wilde echt vrijheid en zelfstandigheid omdat ik dat zo miste. Ik heb zijn familie wel een top baan gevonden en ben daar dankbaar voor. Ook veel nieuwe vrienden en een leuk huis. Maar toch knabbelt steeds dat gevoel nog aan me dat ik nog steeds op eigen benen moet kunnen staan. Alleen door het leven moet kunnen zodat ik als mens tot mijn ware potentie kan leven. Ik heb het gevoel dat mijn ware Ik ergens anders ligt. Ook de vrienden en mijn leven nu. Ze zijn allemaal bezig met hun kinderen en huis en geld, kleding en spullen. Mij boeit dat allemaal niet! Ik heb gewoon het gevoel dat ik er niet tussen pas. Ze vinden me ook altijd een vreemde eend in de bijt.

Alles gaat nu wel beter met mijn vriend, hij is super lief. Een hardwerkende lieve en rustige kerel. Niks mis mee! Alleen mis ik toch iets!. Vaak begrijpt hij me niet en ik hem niet. Ik heb het gevoel dat we in de fundamentele levensbehoeftes erg verschillen. Ik ben zeer ondernemend wil graag reizen, onderzoeken, ben spiritueel en ben dol op filosoferen en lezen over het universum en vragen des levens. Ook wil ik me meer begeven onder mensen met dezelfde mindset. Niet constant op dezelfde plek zijn en nieuwe dingen ontdekken. Hij kijkt liever de hele avond tv, praat en discussieert niet graag. Erop uit doet hij ook amper. Ik vind dat heel jammer. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik hem niet kan veranderen. Ik accepteer hem zoals hij is. En vaak twijfel ik aan mijzelf: Heb ik onrealistische verwachtingen? Klopt het dat je voor een relatie sommige dromen aan de kant moet zetten. Ik heb het gevoel dat ik me nu OF moet overgeven aan deze relatie en een burgerlijk leven moet lijden of weg moet gaan en voor mezelf kiezen. Ik heb dit meerdere keren besproken en ook onze relatie verbroken. Toch kwam ik terug omdat ik ons leven miste en hem niet kon kwetsen. Hij is zo lief en verdient geen pijn. Mijn vriend heeft het idee dat mijn dromen onrealistisch zijn. Hij denkt dat ik overspannen ben en dat het vluchtgedrag is dat ik weg wil.

Omdat ik zo twijfel denk ik soms dat ik gek ben. Waarom kan ik geen huisje boompje beestje leven lijden? Ik wil graag alleen zijn en mezelf leren kennen. Maar ik heb zoveel vragen. Waarom wil ik zo graag weg en heb ik het gevoel dat er een groot gat in mijn leven is dat niet opgevuld kan worden. Beeld ik me dit in?

Wat vinden jullie? Is er iemand die me hierin begrijpt?