Ik ben nu 20 jaar getrouwd en ben meestentijds gelukkig met mijn man. Een harde werker, een goede vader. Hij is mooi, sterk, gezond en zorgzaam. Ik mis intelligentie en humor om maar eens met de deur in huis te vallen. In eerste instantie dacht ik dat het door de taalbarri re kwam. Hij is namelijk niet Nederlands. In de loop der jaren ben ik er ook wel achter gekomen dat hij wel vaker de clou mist. Het geeft niet. Ik weet dat er betere mannen zijn, maar ik heb voor hem gekozen. Het is goed. Wel heb ik diep van binnen een weelderige bloementuin, waar ik alleen rondwandel. Daar is geen plek voor hem. Daar wil ik graag mijn buurman uitnodigen. ’s Nachts droom ik van hem. Hij is dichtbij mij. Ik kom niet verder dan een veilig gevoel. Ik verlang niet eens naar een relatie met hem, of seks. Ik wil gewoon bij hem zijn. Als hij er is, dan ben ik compleet. Dan sta ik onmiddellijk in die tuin. Ik ben ik in zijn nabijheid. Tot rust, blij. Alsof je middenin in een goed boek zit. Het is nog lang niet over en het verhaal heeft je gegrepen. Ken je dat? Dat je dan nog kan jubelen van binnen omdat je nog 300 pagina’s te gaan hebt. Enfin. Dat gevoel dus. Als hij dagen niks laat horen word ik langzaam minder vrolijk. Soms lees ik wat teksten terug. Berichten die we gestuurd hebben. Vaak met mededelingen van huishoudelijke aard. Het is overigens niet zo dat hij ook maar op enige manier flirt met mij. Hij is zorgzaam, komt vaak langs, speelt voetbal met mijn zoon of kletst uren met mijn man. Wij drinken koffie en we kletsen ook vaak genoeg samen, maar altijd met ruime afstand. Dat verlangen naar hem dat ik diep van binnen voel verteert me soms. Dat ik mijn gedachten moet onderdrukken omdat ik kriebels voel, maakt me soms krachteloos en machteloos. Mezelf dichter bij hem willen brengen, maar dat dit nou juist niet kan. Als ik die gedachten krijg moet ik soms naar adem happen terwijl ik met hem aan het praten ben. Of ik voel dat ik rood aan het worden ben, om mijn gedachten. Ik doe mezelf er pijn mee. Het ergste is dat ik er ook weer van geniet.Meestal pas als hij weer weg is. Als ik mijzelf weer onder controle heb. Ik weet niet of het verliefd is. Ik hou eigenlijk gewoon van hem. En ik wil graag bij hem in de buurt zijn. Het is ook prima als hij weer weggaat. Alhoewel ik hem echt ga missen als hij langere tijd wegblijft van ons. Mijn man weet het allemaal niet, lijkt me niet echt iets constructiefs om in onze relatie in te brengen. Zeg, schat…ik vind de buurman echt heel erg geschikt. Voor alles. Nee, dat dan maar niet. Mijn man wordt sowieso snel jaloers, accepteert geen open relatie mentaliteit en bovendien denk ik dat de buurman zelf ook helemaal niet zit te wachten op dat soort ontwikkelingen. Die ziet mij gewoon als fijne, gezellige buurvrouw. En vindt ons een fijn gezin, waarbij hij met een ieder van ons een andere goede band heeft opgebouwd. Ik moet dus mijn mond houden, opdat onze vriendschap in stand blijft. Ik wil dat ook helemaal niet beschadigen. Ondertussen dwaal ik dagelijks af. Nu net heeft hij een half uur naast me gezeten om iets uit te leggen. Ik golfde van binnen. Ik kreeg soms geen lucht. Ik wilde dichterbij. Ik heb hem wel een paar keer aangeraakt. Het moest gewoon. Daar bleef hij sto cijns onder. Hij kwam wel steeds iets dichterbij en hij heeft langer uit zitten leggen dan strikt noodzakelijk, maar dat kan ook aardigheid zijn. En nu. Alleen beneden. Iedereen slaapt. Ik wil naar bed, maar ik ben er nog helemaal vol van. Ik ben ook bang voor de nacht. Weer zo een intense droom over hem. Zoals zo vaak. Dat ik dan de volgende ochtend helemaal verliefd wakker word. Het is toch gewoon best heftig allemaal. Zo in je eentje met al die emoties en niemand om het mee te delen. Ik zou het het liefst een keer heel hard willen gillen: Ik wil bij je zijn. Alleen maar bij je zijn.
Dat ik gewoon maar bij je kan zitten. Avonden lang. Naar je luisteren, je mooie stem. Kijken naar je handen, hoe je beweegt. Hoe warrig je haar zit en jou dat niks uitmaakt. Hoe je praat over koken en over andere culturen en de taal die je leert. Over je kindertijd en je toekomstplannen. En dat je dan zachtjes over mijn haren strijkt en zegt dat je het fijn vindt dat ik naar je luister. Dat het prettig is dat ik bij je ben. Dat jij dat ook zo voelt. We hoeven niks te doen. Als je het alleen maar, al was het maar eenmalig, ook een keer zo heftig zou voelen, zoals ik al jaren voel. Dat zou ik zo eerlijk vinden. En zo fijn. Dag lieve buurman, ik heb je lief. Ik vrees voor altijd.