Ik snap mezelf niet. Het ligt absoluut ook helemaal volkomen 100 % aan mij. Mijn vriendje, een schat van een jongen die nooit een vlieg kwaat zou doen, heeft een aantal hele goede vriendinnen. Pasgeleden zag ik nog foto’s van hen samen, gezellig met z’n 4en knuffelend op de bank.
Hij gaat heel vaak met ze om. En ik, ik vertrouw hem niet. Ik weet dat hij niet vreemd zal gaan, dat als wanneer ik ernaar vraag hij van ze af zal blijven, maar het steekt zo erg. Het doet ontzettend veel pijn te weten dat hij zo goed met andere vrouwen om gaat. Hij zelf is ouder dan ik, die meisjes dus ook. Ik pas er niet bij. Ik wil ook niet mee om te zien hoe gezellig ze het met elkaar hebben.
En dan word ik boos, op hem. Ik ga gemeen doen zonder enige reden te geven en zonder aan hem te vertellen wat me dwars zit. Want ik wil dat hij gelukkig is, en ik weet dat hij gelukkig is bij hen. Natuurlijk is hij dat ook bij mij, maar alleen bij mij gelukkig zijn kan ik niet van hem verwachten.
Ik ben gewoon echt veels te jaloers, ik kan het maar niet accepteren. Ik denk er constant aan of hij niet weer met ze ligt te knuffelen, of hij niet te lief tegen ze doet, of hij geen grapjes tegen hen maakt over mij. En het zijn zulke mooie meiden..
Ik wil hem voor mezelf, maar dat kan ik niet van hem eisen.
Ik vertrouw er niet op dat hij niet alleen iets vriendschappelijks voor hen voelt. Het is zo pijnlijk