Voor mensen om mij heen kom ik onzeker, verlegen, maar wel gelukkig en vrolijk over.. veel vrienden, rijk, niet lelijk etc.Maar eigenlijk.. leid ik helemaal een schijnleven. Ik haat al mijn vrienden, ik haat mijn klasgenoten, ik haat school, ik haat mijn vader, ik voel me verlaten door mijn moeder maar dat neem ik haar niet kwalijk, ik haat mijn hele familie.. beide kanten. Ik haat mezelf, ik haat mijn innerlijk, ik haat het altijd denken aan hoe mensen over mij denken, ik haat mijn neppe lach, ik haat mijn onhandigheid, ik haat mijn ongelukkigheid, maar ik haat het ook om gelukkig te zijn. ik haat echt alles en iedereen. En vooral haat ik het ‘doen alsof.’
zo, dat lucht op.