Ik en mijn vriend zijn al meer dan tien jaar een koppel.
Het is de meest zorgzame en lieve man die ik ken. Ik kan volledig mezelf zijn bij hem, we hebben hetzelfde gevoel voor humor en ik heb alle vrijheden die ik me maar kan wensen. Als alles goet gaat dan voel ik me nog steeds zo verliefd en ben ik dankbaar dat we een koppel zijn. We hebben al v l overwonnen samen.

Maar…

Onze relatie zuigt hoe langer hoe meer energie uit me. We zijn twee totaal tegengestelde persoonlijkheden en dat maakt alles vaak zo enorm moeilijk.
Ik volg cursussen en heb duizend en een interesses, terwijl hij liever gewoon thuis zit te niksen. Bijgevolg is het moeilijk om leuke gesprekken te hebben. Er is immers zo weinig dat hem boeit.

Ik ben (te) emotioneel en meevoelend, terwijl hij altijd heel vlak blijft. Nog nooit heb ik hem intens gelukkig gezien, nog nooit heb ik eens cht verdriet gezien. Vroeger durfde ik echt lelijke dingen tegen hem zeggen om gewoon maar eens enige reactie te krijgen. Ik weet dat dit heel erg fout van me was en ik doe het ondertussen ook al lang niet meer, maar het toont aan hoe ver ik wou gaan om gewoon eens wat emotie te zien.
Ik kan echt intens genieten van natuur, kunst, lekker eten… hem lijkt het allemaal niet te raken.
Die eeuwige passiviteit maakt me echt gek.

Ik heb het gevoel dat het hele huishouden voor 90% op mijn schouders rust. Het is niet dat hij niet wil bijdragen, hij ziet gewoon niet wat er allemaal moet gebeuren. Zelf na al die jaren samen wonen en telkens weer dezelfde zaken te herhalen ziet hij niet in hoe een huishouden draait.
Ik moet steeds weer om hulp vragen of hem aanporren om iets te doen. En als hij dan eens in actie schiet is het meestal zo halfslachtig gedaan dat ik het achteraf zelf weer opnieuw moet doen.
De meest eenvoudige zaken moet ik keer op keer uitleggen en ik loop voortdurend achter hem aan om zijn rommel op te ruimen.

Ik doe mijn best om steeds te bedanken, complimentjes te geven… wanneer hij mee helpt. Ik zal ook steeds wachten tot hij er niet is om zijn “fouten” recht te zetten, want ik wil hem niet het gevoel geven dat zijn werk niet goed genoeg is. Maar een bord dat nog vuil in de kast gezet wordt moet echt nog eens afgewassen worden, en in slecht gestreken kleren kan ik ook niet naar het werk.

Toch voel ik me ondertussen een echte bitch & een zeurkous. Ik heb het gevoel dat ik ongewild in een leiderspositie geduwd wordt en steeds overal de controle over moet houden. Als ik hem iets toevertrouw loopt het immers vaker wel dan niet in het honderd. Door zijn nonchalance kwamen we zelfs al in de financi le problemen.

Ook als het over onze relatie gaat is hij een en al passiviteit. Het lijkt wel alsof hij nergens enthousiast over is en nooit eens intens kan genieten.
Ik snak naar wat quality time samen, eens spontaan een weekendje weg, of desnoods nog maar even samen in het zonnetje liggen in de tuin… hij heeft hier allemaal geen behoefte aan. We zijn al jaren niet op vakantie geweest, er is altijd wel een excuus om niet te gaan. Is het niet omwille van de hond, dan is het te warm, te duur, of spaart hij liever zijn vakantiedagen op. Vakantienemen voor een duur festival met vrienden, dat kan dan weer wel.
Ik ben bewust kindvrij omdat ik zoveel mogelijk van de wereld wou zien, zoveel mogelijk wou ontdekken, leren en ervaren. Dit wou ik dolgraag delen met de man van mijn leven en het is ongelooflijk frustrerend om te merken dat ik er ook op dat vlak weer alleen voor sta.

Vroeger was ik jarenlang diegene die uitjes bedacht, initiatief nam om eens een nieuwe bar of restaurant te proberen of hem verraste met avondjes weg.
Omdat hij hier nooit eens enthousiast of dankbaar op reageerde en omdat het ook altijd maar van n kant kwam kan ik dit de laatste jaren gewoon niet meer opbrengen.
Het lijkt alsof ik ergens een klik heb gemaakt… “Vanaf nu mag jij je eens bewijzeng”. Maar natuurlijk komt daar niets van.

Jaren geleden vroeg hij me ten huwelijk. Dat huwelijk is er nooit gekomen want hij toonde 0 interesse in de voorbereidingen. Ook hier moest ik alles doen en voortdurend aan zijn mouw trekken. Uiteindelijk gaf ik het op, en hij vond dat best. Dan maar niet trouwen. Achteraf hoorde ik van hem dat hij me in de eerste plaats gevraagd had “omdat dat zo hoort na een tijdje”.

Toen we tien jaar samen waren wou ik heel graag zijn en mijn ouders uitnodigen voor een etentje om dat te vieren. Zijn 1e reactie was “Wat gaat dat kosten…”
Voor mij meteen zo’n grote afknapper dat ik er verder niet meer naar gevraagd heb. Onze tien jaar samen ging dan maar voorbij zonder feestje. Is onze relatie nu zelfs geen etentje waard?

Op onze housewarming heb ik twee dagen staan poetsen en stonden mijn mama en ik van ’s ochtends vroeg in de keuken om een feestmaal te bereiden voor onze familie. Voor mij was dit een enorm belangrijk moment. Toen we uiteindelijk met de hele familie samen aan tafel gingen bromde hij gewoon dat hij geen honger had en zonderde zich af. Dat kwam voor mij aan als een klap in mijn gezicht. Ik schaamde me rot tegenover mijn familie en zeker tegenover mijn mama die zo hard gewerkt had aan het eten.
Het gebeurt echt vaak dat hij zich op feestjes afzondert en dat ik daar dan alleen sta. Als ik dan de andere jonge koppels rond me gezellig samen zie zitten kan ik wel janken. Maar er over praten heeft geen zin, hij zegt altijd opnieuw hetzelfde. “Ik ben zo”.

Een aantal weken geleden woonden we een jaar in ons eigen huis en gaat het op financieel vlak eindelijk goed met ons. Ik vroeg al lang op voorhand om dat te vieren met een gezellig avondje samen. Met een zak chips, een flesje cava en een leuke film op de tv was ik al blij geweest. Als het maar van hem kwam. Als hij maar EINDELIJK eens IETS deed. Hij verzekerde me dat hij er voor ging zorgen.
Maar je kan het al raden… die avond passeerde zonder ook maar enig initiatief van zijn kant.

Voor mij was dat de laatste druppel. Ik ben huilend in de auto gesprongen en weggereden om te kalmeren. Achteraf vroeg hij niet eens waar ik geweest was.
Ik ben op, voel me waardeloos en genegeerd. Ik loop ondertussen al weken neerslachtig rond en het minste wat er fout loopt zorgt voor een huilbui. Ik heb hem al zo vaak gezegd dat het niet goed met me gaat, maar er komt zoals gewoonlijk niets van zijn kant. Ik loop om hulp te schreeuwen en hij weet zich geen houding te geven. Ik raak alleen maar gefrustreerder en hij wordt alleen maar onzekerder.

Ik weet dat hij van me houdt en ik van hem, maar we zijn zo ongelooflijk verschillend dat ik niet weet of ik dit kan blijven volhouden. Het zou niet altijd zo moeilijk mogen zijn.
We groeiden op in totaal verschillende gezinnen met totaal verschillende waarden. Hij blijft dit vaak aanhalen als reden voor zijn gedrag. Ik weet niet wat ik er van moet denken.

Ik weet het gewoon even niet meer.