Geen idee waarom ik dit hier zet, misschien een vorm van mijn frustraties luchten denk ik. Zoals de titel zecht ben ik ver voorbij het punt dat het leven nog enig nut voor me heeft. Ik ben nu 30+ en alles in mijn leven wat tot nu toe fout heeft kunnen gaan is fout gegaan.

Dit alles heb ik te danken aan mijn autisme die recent pas is vast gesteld en waar ik nu pas wat mee heb kunnen doen. Maar omdat ik het laat in mijn leven pas ontdekt hebt zijn er allerlei dingen aan mij voorbij gegaan. Het was al trouwens in mijn jeugd vastgesteld maar de mensen die me toen hadden moeten helpen hebben me de rug toegekeerd.

Huisarts weet niet wat hij aan moet met me en kan me niet doorverwijzen naar iemand die me wel zou kunnen helpen. Ik zit in een woning die veel te gehorig is. Ik heb geen geld, het UWV wil me weer aan het werk zetten bij één of andere kut baan, en de Wajong gaan ze afkeuren. Bijscholen kan niet door de uitkering, en autisme. Ik zal nooit iemand vinden om mijn leven mee te delen omdat ik niks te bieden heb. Laat mij maar gaan.