Al jaren, vanaf mij jongste jeugd voor zover ik mij kan herinneren krab ik mijzelf helemaal open. Mijn lijf zit onder de lidtekens. Het is ooit begonnen als mijzelf straf geven. Ik huilde niet wanneer ik mijzelf bezeerde. Had voor mijn gevoel te maken met flink te willen zijn.Ik heb nooit veel gehuild, werd altijd andere dingen van mij verwacht. Later heb ik dingen meegemaakt waarbij ik blij was als ik alleen maar pijn voelde, want dan voelde ik tenminste nog iets. Op dit moment heb ik mijzelf in zoverre onder controle dat alleen maar op mijn rug een stuk of 15 plekken open zijn. Op mijn benen kan ik bijna niet meer krabben want die huid wil bijna niet meer dicht. Ik schaam me er erg voor, maar het is een verslaving zoals roken. Hoe meer spanning hoe meer open plekken. Als ik me nu krab dan zit daar de gedachte niet achter om mijzelf pijn te willen doen, maar meer een automatisme. Als mensen mij vragen stellen over mij huid dan zeg ik dat ik vroeger een huidziekte heb gehad. Op de witste zichtbare plaatsen doe ik altijd make-up. Mijn open krabben is mijn grootste geheim waar ik mij heel erg voor schaam.
Plugje

Geschreven door: plugje